Eerder in de ontwikkeling kreeg dit vervolg op Spider-Man: Into the Spider-Verse nog het achtervoegsel Part One mee. Tenminste, dat is wat producerende scenaristen Phil Lord en Christopher Miller in december 2022 nog meedeelden. Later werd bekend dat de derde film geen Part Two wordt, maar Beyond het spinnenversum gaat heten. Hoewel de uitkomstdatum (maart 2024) vrij rap na niet-meer-Part One komt, rijst toch de hoop op een volledige, op zichzelf staande film.
Het nieuwe verhaal heeft in elk geval een begin. We krijgen namelijk eerst een hele proloog over de achtergrond van Spider-Gwen, de door Hailee Steinfeld ingesproken spinnenheld uit een alternatieve dimensie, die het leven van haar beste vriend Peter Parker niet had kunnen redden. Sterker nog: haar pa George Stacey zit als politiechef haar gemaskerde alter ego op de hielen, omdat hij haar verantwoordelijk houdt voor de dood van Parker.
Dan duikt er een Vulture op uit een alternatief universum, achternagezeten door weer twee gloednieuwe alternatieve Spider-mensen. Er blijkt een heel team van varianten te bestaan dat het voortbestaan van het spinnenversum bewaakt, aangevoerd door de vampierninja Spider-Man 2099, alias Miguel O'Hara. Gwen krijgt een uitnodiging voor dat team. In de tussentijd heeft onze hoofdpersoon Miles Morales in zijn eigen heelalletje al een jaar moeite om zijn superheldenbestaan te combineren met school en zijn familieleven. En dan duikt Gwen weer op.
Across the Spider-Verse houdt zich netjes aan de regels van de vervolgfilm: langer, meer actie, grotere inzet en genoeg terugkerende factoren die het origineel een dik succes maakten. Er zijn vooral meer Spider-mensen. Zo veel meer. En niet-mensen ook trouwens. Daardoor kan weer een blikje bekende acteurs worden opengetrokken voor cameo's die vooral leuk zijn om zelf te ontdekken. Ook is er ruimte om verder te verkennen waar het eerste deel zo erg in uitblonk, die markante mix van allerlei verschillende animatiestijlen.
Maar er zijn ook wat minpunten. Het Oscarwinnende Into the Spider-Verse was zo'n groot succes dat het meteen effect had op het Marvel Cinematic Universe (MCU), dat zo snel mogelijk zijn eigen Spider-Man-multiversumfilm moest hebben. En nu zie je hoe Across the Spider-Verse weer terug beïnvloed wordt door het MCU. Sommige andere versies van Spider-Man rieken nu namelijk sterk naar het uitmelken van nostalgie. En door het gebrek aan een echt einde voelt dit nu meer aan als een televisieseizoen dat afloopt met een opeenhoping van cliffhangers, dan als afgeronde film.
Across the Spider-Verse doet nog aardig zijn best om de personages op thematisch vlak een aantal ontwikkelingen door te laten maken. In het bijzonder Spider-Gwen, die door de proloog wordt ingegeven. Maar het is de vraag hoezeer het strikje dat wordt geknoopt voorkomt uit karaktergroei, en niet uit een toevallige loop van omstandigheden.
In de tussentijd loopt de schurk van het verhaal, multiversumreiziger The Spot, nog steeds rond. Zijn aanwezigheid in Across is zo onbelangrijk dat hij voor deze recensie bijna niet noemenswaardig is. Er wordt verteld dat hij een bedreiging is, maar die is amper voelbaar. The Spot is vooral een amusante aanwezigheid. Een groeiend conflict tussen Miles en de andere Spider-mensen neemt namelijk veel meer de overhand. En waarschijnlijk nog steeds in de volgende film.
Op het eerste oog is er helemaal niks mis met Across the Spider-Verse. De film is hartstikke gaaf, grappig en inventief, maar gooit eigenlijk vooral veel webballetjes op die nog lekker tien maanden in de lucht blijven hangen. En dan maar zien of ze allemaal weer netjes worden opgevangen, wat de beoordeling van deze halve film naderhand zou kunnen verhogen. Dune was nog beter afgerond. Zelfs Avengers: Infinity War - ook ooit aangekondigd als een 'Part One' - had meer verhaalafwikkeling.
