Een concreet voorbeeld van het feit dat Hollywood al lang niet meer draait om filmsterren is het succes van de Avatar-films, momenteel de nummers een en drie op de lijst van grootste kaskrakers. Hoofdrolspeler Sam Worthington was ten tijde van het eerste deel een grote onbekende en bij het dertien jaar later uitgekomen vervolg niet bepaald uitgegroeid tot de grote ster waar sommigen op rekenden. Best een raar idee eigenlijk dat je als acteur de hoofdrol kunt hebben in een miljardenfranchise, maar daarbuiten een nauwelijks noemenswaardige acteercarrière hebt.
Hollywood heeft het wel even geprobeerd door Worthington hoofdrollen te geven in Terminator Salvation en Clash of the Titans, maar omdat hij niet aansloeg mocht hij het al gauw stellen met bijrollen in grote films en hoofdrollen in kleine films. Daar is in feite niets mis mee. Er zijn honderdduizenden werkende acteurs maar slechts enkele tientallen die je echt kunt betitelen als filmster: acteurs die zodanig tot de verbeelding spreken dat hun naam en beeltenis op de poster een garantie is voor bioscoopsucces. Niemand gaat naar een Avatar-film vanwege Sam Worthington.
Dat Worthington het niet in zich heeft om een filmster te zijn (wat vaak neerkomt op een bepaald soort charisma dat geschikt is voor talkshows) maakt hem niet per se een slecht acteur. Wie bij Avatar: The Way of Water verder keek dan het overweldigende visuele aspect kon een opvallend solide acteerprestatie van Worthington zien, onder zijn computergeanimeerde uiterlijk. Zijn ietwat onbeholpen 'everyman' uit de eerste Avatar was in het vervolg een gewaardeerde leider die voor het veilig houden van zijn familie steeds moest laveren tussen krijgskunde, diplomatie en 'tough love', wat Worthington prima afging.
Wellicht is Worthington een beperkt acteur, maar in dergelijke rollen is hij goed op zijn plek. Dat blijkt ook wel uit het Australische Transfusion, waarvoor hij uit eenzelfde vaatje mag tappen. De door hem neergezette Ryan Logan is een voormalige militair wiens leven een tragische wending heeft genomen, waarna hij enkel nog zijn zoon heeft om voor te leven.
Dat gaat echter niet bepaald makkelijk: het lukt hem nauwelijks een baan te houden en zijn puberende zoon komt om de haverklap in de problemen. Wanneer aan die problemen een hoog prijskaartje komt te hangen wendt Ryan zich tot een ex-collega, die bij zijn schimmige werk de diensten van de voormalige scherpschutter goed kan gebruiken.
Zoals Worthingtons personage in Avatar al zei: "There's no such thing as an ex-Marine. You may be out, but you never lose the attitude." Aan zijn rol in Transfusion is dat maar al te goed af te lezen. Allerlei kleine dingen tonen zijn militaire achtergrond. Dat Ryans leven niet bepaald op rolletjes loopt had bijvoorbeeld kunnen worden neergezet met een rommelige woning, maar zijn militaire precisie schrijft voor dat hij die netjes opgeruimd houdt.
Het komt vooral tot uiting in het acteerwerk van Worthington, die Ryan neerzet als iemand met focus die zijn emoties goed wegstopt. Je zult hem dus zelden zijn stem horen verheffen. Bij een confronterend gesprek met een andere vader over wat hun zoons hebben gedaan blijft de toon dan ook opvallend beschaafd, terwijl een dergelijke scène vaak genoeg in geschreeuw uitmondt. Als voormalige militair is Ryan een enigszins intimiderende vader, maar gelukkig niet extreem streng. Bij elke interactie met zijn zoon valt ook te zien dat hij voorzichtig is om niet toe te geven aan woede of agressie.
De vraag is echter of het publiek op een dergelijke hoofdpersoon zit te wachten. Als kijker sta je aan Ryans kant, maar kleine kans dat je echt enorm begaan bent met zijn lot. Het is dan ook jammer dat de film niet wat dieper in zijn psyche duikt of meer de grenzen van de sympathie opzoekt. Dat Ryan zich laat verleiden tot schimmig werk om zijn zoon uit de problemen te houden zou de vraag kunnen oproepen of deze tiener dat echt waard is. Diens tragische jeugd wordt namelijk wel erg makkelijk opgevoerd als excuus voor zijn problematische trekken.
Je kunt de situatie ook omdraaien en je afvragen in hoeverre Ryan met zijn criminele werk een offer brengt voor zijn zoon. Bot gesteld schoot hij voorheen ook mensen dood om zijn gezin te onderhouden, alleen toen in uniform, dus in welke mate valt er eigenlijk te spreken van een zondeval? Is het zo vreemd dat een gepokte en gemazelde militair in tijden van nood gebruikmaakt van de vaardigheden die hem jarenlang zijn bijgebracht? Helaas blijft het hoofdpersonage meer nobele krijger dan gewetenloze moordenaar.
Transfusion zit ietwat gevangen tussen een B-film en een arthousedrama. De beheerste cameravoering en de stemmige muziek hinten naar die laatste, maar inhoudelijk is het allemaal vrij vlak. Dan kan het soms helpen als je een uiterst smeuïge hoofdrol hebt, maar daarvoor is Sam Worthington dan weer niet de juiste acteur. Soms is een goede acteerprestatie gewoon niet genoeg.
