Regie: Roger Ross Williams en Brooklyn Sudano | Speelduur: 107 minuten | Jaar: 2023

Elf jaar na de dood van 'discokoningin' Donna Summer verschijnt er eindelijk een noemenswaardige documentaire over haar muzikale leven. Mede door de betrokkenheid van Summers dochter, actrice en coregisseur Brooklyn Sudano, is het resultaat intiem en persoonlijk. Tegelijkertijd zorgen de gefragmenteerde inhoud en de beperkte muzikale context ervoor dat verschillende vragen in Love to Love You, Donna Summer onbeantwoord blijven.

Door het tijdsgebonden karakter van het discogenre wordt de muzikale invloed van Donna Summer (1948-2012) nog wel eens onderschat. Haar krachtige stem had dezelfde bezieling die Whitney Houston in háár hits stopte, maar de muzikale omlijsting was compleet anders: de pulserende klanken van I Feel Love waren halverwege de jaren zeventig met recht revolutionair, en baanden de weg voor de latere doorbraak van elektronische dancemuziek.

Love to Love You is een gemiste kans om deze ontwikkeling wat meer context mee te geven. Er komen geen muziekjournalisten of andere kenners aan het woord en de muzikale impact van I Feel Love wordt met een typisch superlatief ("zoiets hadden we nog nooit gehoord") afgedaan. Het is duidelijk dat regisseurs Roger Ross Williams (Life, Animated ]) en Brooklyn Sudano (Summers oudste dochter uit haar tweede huwelijk) in de eerste plaats inzetten op een diepgravend privéportret, waarbij archiefbeelden en voice-overs van Summers familieleden als voornaamste leidraad dienen.

Als achtjarig meisje kreeg Summer naar eigen zeggen een goddelijke openbaring terwijl ze in de kerk van haar ouders de sterren van de hemel zong. Een carrière in de gospelmuziek lag voor de hand, maar het werd dus disco: "toen ik die muziek gehoord had, durfde ik de kerk niet meer in", dramatiseert een familielid de overstap.

Zo schematisch als dat onderscheid op muzikaal niveau klinkt, zo complex schetsen de makers Summers raadselachtige karakter op en naast het podium. Al in de eerste minuten stelt Summer op archieftape dat ze een 'geheim leven' heeft en verschillende rollen speelt. Later voegt ze daaraan toe dat ze het podium als actrice betreedt en niet probeert om zichzelf te zijn.

Wie vaker muziekdocumentaires bekijkt, zal niet snel opkijken van popiconen die een gemaskerd bestaan leiden. Toch roept dat gegeven in het geval van Summer extra vraagtekens op, omdat de documentaire niet expliciet duidelijk maakt waaróm de zangeres die nood zo voelde. De vraagtekens intrigeren, maar frustreren ook een beetje: als relatieve buitenstaander kun je het gevoel krijgen dat je er achteraf alsnog goed aan doet een aantal biografische artikelen door te spitten. Niet dat dat kwaad kan, maar je kijkt niet naar een documentaire om jezelf door te verwijzen.

De kalme, aandachtige beeldregie en de verscheidene bijdrages van familieleden (Sudano in het bijzonder) maken veel goed, al is het jammer dat Sudano niet wat langer stilstaat bij haar eigen bijdrages. Zo is er een (helaas veel te korte) scène waarin zij in een atelier een aantal schilderingen van haar moeder bekijkt.

Wie geïnteresseerd is in Summers privéleven, kan zo ondanks de uiterst persoonlijke benadering toch teleurgesteld achterblijven. Aangezien de documentaire óók muziekliefhebbers en kenners van de muziekgeschiedenis onvoldoende bedient (The Last Days of Disco is dan nog een stuk leerzamer), slagen Ross Williams en Sudano er dus niet in het beste van twee werelden samen te brengen. Door de persoonlijke betrokkenheid van Sudano en de zelfverkozen focus op Summers leven valt vooral het gebrekkige privégedeelte de makers uiteindelijk aan te rekenen.

Love to Love You, Donna Summer is te zien bij HBO Max.