Regie: Jessica M. Thompson | Scenario: Blair Butler | Cast: Nathalie Emmanuel (Evie), Thomas Doherty (De Ville), Alana Boden (Lucy), Stephanie Corneliussen (Viktoria), Hugh Skinner (Oliver), e.a. | Speelduur: 105 minuten | Jaar: 2022

Evie doet een DNA-test. Niet zomaar voor de lol, want ze heeft onlangs voor de tweede keer een ouder verloren en veel andere familie lijkt er niet te zijn. Kort daarna ontvangt ze een bericht, blijkbaar is ze familie van rijke Britten die haar dolgraag willen ontmoeten. Ze staan er op dat Evie aanwezig is bij een bruiloft op hun landgoed. Het blijkt er al gauw niet pluis te zijn, maar ze wordt afgeleid door de heer des huizes, met wie de vonk flink overslaat.

De locatie heet New Carfax Abbey, dus kenners van klassiekers zien de bui al hangen. En ieder ander ook, als ze de trailer al hebben bekeken, die het hele mysterie weggeeft. Desondanks kan er erg genoten worden van de langzame opbouw in de eerste helft van The Invitation. Het openingsshot is een typisch oud Engels landhuis in de nacht, terwijl er in de verte een bliksemschicht is te zien. Een mooi uitgevoerd cliché dat direct communiceert dat dit een hommage aan het genre is.

Om nieuwe fans tevreden te houden wordt de onderliggende spanning soms geïnjecteerd met wat moderne trekjes zoals makkelijke schrikmomenten. Sommigen zullen daar op neerkijken omdat het een ordinaire stijlbreuk is, voor anderen zal het een geslaagde mix van oud en nieuw zijn. Verder zijn alle bekenden elementen aanwezig: bedienden die zich vreemd gedragen, die ene kamer waar niemand in mag, de waarschuwing om 's nachts niet de slaapkamer te verlaten en het onheilspellende interieur. In The Invitation is het allemaal zeer goed gejat.

Er zijn ook een paar eigen ideeën. Zoals een scène in een spa waarin een manicure op nagelbijtend-spannende wijze in beeld wordt gebracht. Dat Evie de vreemde gebeurtenissen zo makkelijk van zich af laat glijden, doet af aan de kracht van haar personage. Ze ziet 's nachts een eng figuur door haar kamer kruipen, maar de volgende dag zorgt wat vozen met de man die haar DNA deelt er voor dat ze zich er geen zorgen meer om maakt.

Halverwege de film is er een omslag, helaas een negatieve. Evie leert tijdens een diner letterlijk alles dat er speelt, en vanaf dat moment gaat de kwaliteit van het scenario omlaag en gaan sommige acteurs over op schmieren. Het draait niet meer om sfeer en mysterie, louter nog om spanning en ontsnappen.

Ook hierin maakt Evie wederom niet de slimste beslissingen, maar toch is de conclusie van de film dat zij een powervrouw is met wie men niet moet sollen. En dat terwijl we net een hele film hebben gekeken waarin zij makkelijk met zich laat sollen. Nathalie Emmanuel speelt het leuk (Missandei in Game of Thrones), maar dat redt het geheel niet van de zwakke tweede helft.

Fijn dat de makers zo veel liefde voor het genre in hun product hebben gestopt, maar een deel van die energie had beter kunnen gaan naar scenario-ontwikkeling. Het blijft zo dat een slecht einde een hele film kan verpesten. Dat valt nog enigszins mee, maar het lijkt alsof de schrijvers wisten wat ze moesten doen zo lang ze nog leentjebuur konden spelen en ten onder gingen toen het op eigen kracht verder ging.

The Invitation is te zien bij Netflix.