Degene die achterblijft moet afmaken wat de ander begonnen is, dat was de belofte van Germain aan zijn onverwacht overleden vrouw Lise. Lise was bezig met een dansvoorstelling en dus zit er voor Germain niets anders op dan vragen of hij haar plek in kan nemen. Tot zijn verbazing is het antwoord ja en dat betekent dat Germain een periode van veel repetities voor de boeg heeft. Ondertussen blijft zijn bezorgde familie hem op allerlei tijdstippen lastigvallen. Hij vertelt ze daarom niet waar hij mee bezig is, bang dat ze het hem zouden verbieden. Dat leidt tot ongemakkelijke situaties.
Last Dance vertelt het verhaal van Germain met een warme oprechtheid. Het verhaal blijft klein en het drama wordt niet opgeblazen. Het gaat simpelweg om Germains groei, zijn rouwverwerking en de moeite die hij heeft met de bedrukkende bezorgdheid van zijn familieleden. Acteur François Berléand speelt de rol met verve en het mooiste is om te zien hoe zijn personage daadwerkelijk ontspant en flexibeler wordt naarmate de repetities van de dansvoorstellingen vorderen.
Bij de repetities komt hij in contact met La Ribot, die ook in werkelijkheid een vooraanstaande choreografe is. Hoewel ze elkaar verder niet spreken, ziet zij zijn pijn en leert ze hem daarmee omgaan. Er vinden eigenlijk geen heftige gesprekken plaats, de communicatie gaat vooral via het lichaam en La Ribot die de dansers aanwijzingen geeft. Juist daardoor weet Last Dance echt te overtuigen met de menselijke emoties. Het heeft 'show don't tell' zeer goed in de vingers.
Jammer is wel dat de familie en hun bemoeizucht vrij veel op de oppervlakte blijft. Elke keer raakt Germain weer geïrriteerd als hij gebeld wordt door een van hen. De constante surveillance gaat je op de zenuwen werken, maar tegelijkertijd is het een wat eendimensionale weergave van de situatie. De manier waarop het conflict uiteindelijk opgelost wordt, is zo dramaloos dat het iets te makkelijk aanvoelt. Dat er geen grote ruzies en dergelijke zijn, is fijn, maar Last Dance schiet door de andere kant op.
Zo ontstaat een geslaagd feelgood rouwverwerkingsdrama dat wat steken laat vallen door een beperkt beeld van de familie te schetsen. Daartegenover staat het sterke acteerwerk. De mooi gefilmde laatste dansscène laat de kijker bovendien met een goede indruk en een warm gevoel achter.
