De held van Ana Lily Arminpours Mona Lisa and the Blood Moon is Mona Lisa Lee, een meisje met hypnotische krachten. Nadat ze ontsnapt is uit een psychiatrische inrichting komt ze in contact met Bonnie Belle die aan haar geld komt met dansen in een stripclub. Als Bonnie doorkrijgt dat Mona Lisa mensen geld af kan troggelen door ze alleen maar aan te kijken, biedt ze haar een slaapplek aan. Daar leert Mona Lisa ook Bonnies zoontje Charlie kennen die als enige persoon werkelijk aardig tegen haar is.
De ongrijpbare Mona Lisa wordt gespeeld door Jong-seo Jeon die doorbrak met haar rol in Burning. Het grootste gedeelte van de tijd staart ze emotieloos voor zich uit. Dat die blik iemand zou kunnen hypnotiseren is niet moeilijk voor te stellen. De keuze om Mona Lisa zo op te voeren vervreemdt de kijker wel van haar. Kate Hudson als Bonnie vormt een interessante tegenpool met haar expressieve, bijna overdreven gedrag. De warmte van de film komt echter niet van haar, maar van haar zoontje Charlie. Hij is oprecht en lief, maar helaas is kindacteur Evan Whitten niet altijd overtuigend.
Mona Lisa's koele houding is artificieel en de filmstijl sluit daarop aan. De nachten zijn doordrenkt met neonkleuren en het camerawerk is desoriënterend door het gebruik van fisheye-lenzen en filmische trucs. Elke keer dat Mona Lisa iemand hypnotiseert gaat dat gepaard met een combinatie van in- en uitzoomen die een passend, duizelingwekkend effect oproept. Het is direct duidelijk wanneer Mona Lisa haar krachten gebruikt. De visuele sfeer is dus goed neergezet, maar wellicht is de soundtrack nog sterker, die vol zit met heerlijke rocknummers.
Esthetisch vormt de film een mooi geheel, maar het script is helaas niet zo denderend. Het is teveel los zand en roept daarmee het cliché 'stijl over inhoud' over zich af. Soms hebben individuele scènes inhoudelijk wel wat te zeggen, bijvoorbeeld over seksistisch gedrag of over pesten, maar ze vormen geen coherent geheel. Verder blijft Mona Lisa's motivatie enigszins vaag. Ze wil een fijn leven leiden, maar wil iedereen dat niet? Daardoor is het moeilijk om je heel erg betrokken te voelen.
Desondanks verveelt de film nooit. De afstandelijkheid zorgt namelijk ook voor wat extra vervreemding, een droog soort absurdisme. In die zin doet de film een beetje denken aan Only Lovers Left Alive van Jim Jarmusch. Die film krijgt de kijker op een zeker moment emotioneel te pakken, maar Mona Lisa and the Blood Moon lukt dat niet en blijft steken op een niveautje lager. Een vermakelijke, goed gemaakte film waar meer in had gezeten.
