Penélope Cruz is weer helemaal terug. Niet dat ze ooit weg is geweest. Twee jaar geleden schitterde ze nog in Madres Paralelas, de beste van Pedro Almodóvar in jaren, vorig jaar was ze te zien in het satirische Competencia Oficial en daarna verscheen ze nog in het arthousedrama En los Márgenes. Deze week sprankelt de Spaanse alweer in het Italiaanse L'Immensità.
De film is het werk van de Siciliaanse Emanuele Crialese, een cineast die internationale furore maakte met Once We Were Strangers en Nuovomondo met Charlotte Gainsbourg. In 2022 kwam hij uit de kast als transgender terwijl hij zijn film L'Immensità presenteerde op het filmfestival van Venetië. De film is geïnspireerd op zijn eigen ervaringen en in die zin een beetje wat The Fabelmans voor Spielberg is, maar dan zonder Hollywood-trekjes.
De setting is het Italië van de jaren zeventig. Dat merk je aan alle details van het decor, van de zwart-wittelevisie met optredens van popsterren zoals Adriano Celentano en Raffaella Carrà tot het bloemenbehang.
Clara is een jonge moeder van drie kinderen die het beste van het leven tracht te maken. Ze is altijd goedgezind en probeert haar kinderen alles te geven wat ze maar kan. De vader des huizes is helaas een lompe bruut. Hij bedriegt en mishandelt zijn vrouw en doet dat onder de ogen van de kinderen.
De dertienjarige Adriana, verbluffend vertolkt door het natuurtalent Luana Giuliani, merkt dat haar moeder in een identiteitscrisis verkeert. Ze begrijpt de noodsituatie maar al te goed want zelf voelt ze zich ook niet goed in haar vel want ze zou liever een jongen zijn. De vader weet niet wat hij daarmee aan moet en stoot zijn dochter af.
L'Immensità snijdt best wel zware thema's aan zoals huiselijk geweld, maar voelt luchtig aan. Typisch Italiaans met een vleugje Federico Fellini, of Paolo Sorrentino voor een wat modernere vergelijking. Zelfs in de meeste donkere momenten is er ruimte voor wat licht. Emanuele Crialese etaleert dat met scènes waarin popnummers gezongen worden; in zwart-wit zoals de personages het in de jaren zeventig op televisie zagen.
Hoewel L'Immensità een heel klein beetje de film is van Luana Giuliani als Crialeses alter ego Adriana, spettert Penélope Cruz iedere seconde van het scherm. Meeslepend als de huisvrouw die ondanks de vernederingen en de slagen steeds voor een glimlach zorgt en beseft dat ze de steun en toeverlaat is van haar kinderen die net niet walgen van hun eigen vader.
De twijfel over gender is maar een onderdeel van L'Immensità die zich laat omschrijven als een sprankelende komedie die balanceert tussen het Italiaanse neorealisme en de Italiaanse komedie waar bijvoorbeeld Ettore Scola zo goed in was.
L'Immensità mag dan wel het arthousestempel dragen, toch is dit in de eerste plaats cinema om van te smullen, ook al zijn het verhalen van mensen die hunkeren naar een beter en ander leven. Een film over aanvaarden wie je bent en wie je wil zijn of worden, en die vooral vragen stelt over wat normaal nu precies is.
