The Blue Caftan weet raad met de complexe verhouding tussen een kleermakersechtpaar en hun nieuwe leerjongen. Als de sensitieve Youssef in dienst treedt, zet deze het leven van Halim en Mina op zijn kop. Ze spreken het nooit uit naar elkaar, maar Mina weet dat Halim heimelijk andere mannen opzoekt in de badhuizen. Youssef blijkt een potentiële romantische liefde, maar in een slecht geval van timing raakt Mina ernstig ziek. Dat vormt de aanleiding tot een uitdieping van een hechte relatie en hoe een derde daar in kan passen.
De maatschappelijke dimensie van homoseksualiteit blijft grotendeels achterwege. Regisseuse Maryam Touzani maakt van The Blue Caftan vooral een studie over de verschillende vormen die de liefde kan aannemen. Net zoals in haar vorige film Adam, over twee alleenstaande vrouwen die een bakkerij runnen in een op mannen gecentreerde wereld, verdiept ze zich in bijzondere verhoudingen tussen mensen. Youssef, de montere Mina en de zwijgzame Halim krijgen in haar nieuwe film volop de ruimte om hun opgeschudde levens opnieuw te laten ontluiken.
Het ingetogen spel van de acteurs draagt daar sterk aan bij. Elke oogopslag zit vol subtiele verlangens en gedeelde geheimen. Touzani springt met haar elegante camerawerk en montage zo teder met de drie om als zij de stoffen in hun winkel door hun handen laten glijden. In Adam deed dezelfde grenzeloze sympathie voor de personages afbreuk aan hun beproevingen, maar hier zorgt dat juist voor een zuivere schoonheid.
De medina in een verder naamloos Marokkaans stadje ligt steevast in een warme gloed. Ondanks de smalle straatjes ontstaat vooral een gevoel van grote ruimte naarmate Halim en Mina een nieuwe laag aanboren in hun verhouding en Youssef steeds meer erbij gaat horen. De kostuums die Halim met hulp van Youssef vervaardigt spreken in hun fraaiheid van de steeds zekerdere uitingen van liefde en genegenheid. Touzani blijft altijd subtiel, waardoor de tragische ontknoping resoneert na zulk innig samenzijn.
Binnen het scenario vormt de titulaire blauwe kaftan een rode draad, een van de sterk literaire motieven in de film naast Mina's liefde voor citrusvruchten. Soms onderstrepen die motieven te gretig de schoonheid van de verhoudingen. Daarmee dreigt The Blue Caftan af en toe af te glijden richting sentimentaliteit. Daar draagt ook de al te smaakvol ingezette ontroerende muziek van strijkinstrumenten aan bij. Maar uiteindelijk resoneren vooral de heimelijke blikken, de zachte stoffen en de onuitgesproken schoonheid van alle vormen die de liefde kan aannemen.
