![Werewolf by Night [Disney+]](https://cdn.filmtotaal.nl/images/original/zq4g7cb64cal_hero.jpg)
Hier vieren we Halloween niet zo groots, maar in de VS is het inmiddels over heel oktober uitgesmeerd. Het feest zelf is nog steeds op de laatste dag, maar in de aanloop ernaartoe verschijnen allerlei horrorspecials op tv. Ook Marvel doet er dit jaar aan mee, want die had nog een kleine reeks strips met dezelfde titel als deze film. Werewolf by Night heeft niet zo veel om het lijf, dus hun bijdrage is een tv-film van minder dan een uur.
Op een nacht komt een handjevol monsterjagers uit alle hoeken van de wereld bij elkaar om te strijden voor de 'bloodstone': een handig wapen bij het slachten van monsters. De winnaar mag de steen tot de volgende bijeenkomst hebben. Om de winnaar te bepalen, moeten ze het opnemen tegen een monster in een doolhof - en elkaar. Maar een van hen verbergt een geheim over zijn eigen identiteit, in dit gezelschap om goede redenen.
Robert Rodriguez maakte van zijn Planet Terror een groezelige en bekraste film, omdat hij liefde heeft voor B-films met slechte beeldkwaliteit die werden vertoond in tweederangsbioscopen. In Dead Silence van James Wan glijdt de mist over de grond als in een ouderwetse horrorfilm, omdat hij liefde heeft voor de sfeer van zwart-witgriezelfilms.
Ook Marvel past graag klassieke horrorkenmerken toe, maar het voelt het minder als liefde en meer als 'dit gaan onze fans heel cool vinden'. Want onder de Marvelfans bevinden zich heel wat filmliefhebbers die de verwijzingen zullen herkennen, en dat geeft zo'n lekker incrowd gevoel. Marvel moet toch wat, want ondanks dat hun producties nog steeds genoeg geld in het laatje brengen, verrast hun stijl steeds minder.
Werewolf by Night opent met een seventies-achtig intro om te melden dat het om een 'special' gaat. De film is voornamelijk zwart-wit, van computergegenereerde mindere beeldkwaliteit, en bevat zelfs 'cigarette burns': die kleine rondjes die in de bovenhoek van een film verschenen, zodat de filmoperateur wist wanneer hij de volgende filmrol moest starten. Het voelt niet als oprechte liefde, maar als een trucje.
Ook aanwezig is de typische Marvelhumor (want een horrorfilm is het zeker niet). Creatief? Zeker. Vernieuwend? Nee, na ruim tien jaar kennen we het wel. Natuurlijk kun je er best om grinniken, maar uiteindelijk wil de kijker ook wat voelen. Bij personages die we al vaak hebben gezien in het MCU is dat al lastig, maar als we in een kamer worden gegooid met allemaal nieuwe gezichten wordt het helemaal moeilijk.
De regiekeuze is wel verrassend. Michael Giacchino kennen we als iemand die op een pianokruk zit, niet op een regisseursstoel. Giacchino heeft voor ontzettend veel grote producties de muziek verzorgd. Vaak voor Marvel en Pixar, maar ook voor de Jurrasic World-trilogie. Is te zien dat een componist zijn regiedebuut maakt? Nee, niet echt. Maar in een Marvelproductie heeft natuurlijk nooit één persoon de touwtjes in handen.
De cast doet ook zijn best. Enkele monsterjagers hebben het makkelijk, want die hebben geen woord dialoog gekregen. Degenen die wel mogen spreken storten zich met zichtbaar plezier op hun rol. Harriet Sansom Harris is zo'n gezicht dat de afgelopen dertig jaar overal opdook zonder dat je haar naam kent. Toch maakt ze van elke rol weer iets anders, in dit geval de gesluierde doch ietwat sneue organisator van deze afvalrace van jagers.
Het paradepaardje van oudere weerwolffilms was het in beeld brengen van de transformatie. Zelfs Michael Jacksons clip voor Thriller nam daar mooi de tijd voor. Vanaf het moment dat de computer de fysieke visuele effecten overnam, is die traditie komen te vervallen. Werewolf by Night verkoopt zichzelf als een hommage aan de oude horrorfilm, dus houdt hij de traditie in ere? Nee. Op een gehaaste CGI-transformatie van een hand na voltrekt alles zich als schaduwspel.
Werewolf by Night is een prima hapje, maar inmiddels zo vaak voorgeschoteld dat de smaak er wel een beetje vanaf is.
Werewolf by Night is te zien bij Disney+.
