Traditionele melodrama's beelden ingrijpende gebeurtenissen overzichtelijk af. Alles lijkt te draaien om dat ene incident, waardoor de persoon in kwestie volledig geïsoleerd raakt van de omgeving. De Japanse film Love Life gaat tegen deze standaard in en gooit verschillende verhaallijnen door elkaar om de meest intense emoties uit te beelden.
Het echtpaar Taeko en Jiro leeft een simpel leven met Keita, Taeko's zoontje uit een vorig huwelijk. Binnen de sterk Japanse patriarchale maatschappij is dat sowieso al een issue. Dat komt al snel naar voren in de relatie tussen Taeko en haar schoonouders. Een ongeluk brengt Keita's biologische vader terug in beeld. Dat zet het leven van het jonge stel nog meer op zijn kop.
De verhaallijnen van Taeko en Jiro lopen na een tijdje uiteen, waardoor de chaos in hun leven prachtig in beeld komt. De verschillende plots zijn zo goed als geïsoleerd van elkaar, wat de indruk wekt dat het koppel uiteen wordt gedreven. Het voelt soms aan alsof de nieuwe ontwikkelingen in hun leven niets te maken hebben met het incident aan het begin van de film, maar ze zijn slechts een afleiding voor de personages om hun pijn te verwerken.
Het prachtige gele kleurenpalet van vrijwel iedere scène maakt duidelijk dat het incident een sterke aanwezigheid heeft en altijd zal hebben. Hoe sterker de pijn van Taeko en Jiro, hoe sterker de kleuren. De cinematografie draagt veel bij aan de thematiek en is samen met de indrukwekkende acteerprestaties een absoluut hoogtepunt van de film.
Het enige minpuntje is dat de film een einde impliceert als dat er nog niet is. Het probleem rondom Taeko's ex lijkt opgelost te zijn, maar vervolgens gaat de film nog ruim een kwartier door. Het zijn twintig sterke minuten die zeker een belangrijke functie hebben in het verhaal en de ontwikkeling van de personages, maar door de vroegtijdige hint naar het einde voelt de film wat langdradig aan.
Toch is het einde ijzersterk. Het lange, bijna dialoogarme shot heeft veel implicaties over de nieuwe status quo. Het verrassende, ambigue einde geeft de kijker genoeg voer om na te denken over hoe alles verband met elkaar houdt en hoe het leven van Taeko en Jiro verder zal gaan.
