We worden alweer een jaar dagelijks geconfronteerd met de oorlog tussen Rusland en Oekraïne. Door de toevloed van informatie is het moeilijk om te weten wat waar is en niet, maar feit is dat het aantal militaire vergissingen' amper bij te houden is.
Dat deze oorlog, net als alle andere oorlogen, gepaard gaat met veel leed en burgerslachtoffers staat buiten kijf. Een van de grootste flaters uit het conflict tussen Rusland en Oekraïne, dat in feite al zo'n tien jaar aan de gang is, gebeurde op 17 juli 2014.
Op deze fatale dag vloog een burgervliegtuig van Malaysia Airlines (MH17) van Amsterdam naar Kuala Lumpur, maar werd in de buurt van Donetsk door pro-Russische separatisten met een raket neergehaald. Het gevolg was onmenselijk zwaar: bijna driehonderd doden.
Klondike gaat over dit trieste verhaal. Of beter gezegd: het vormt de achtergrond van een Oekraïens koppel dat een nieuwsbericht ziet over deze tragedie. De boerderij van Irka en Tolik wordt door één van de brokstukken van het vliegtuig getroffen waardoor alle buitenmuren van het huis met de grond gelijk worden gemaakt.
Tussen het echtpaar boterde het al een tijdje niet, maar de raketaanval maakt het alleen maar erger. De maskers vallen voorgoed. De hoogzwangere Irka komt te weten dat haar man de kant van de separatisten heeft gekozen. Voor Tolik is het de meest voor de hand liggende keuze, maar zijn zwager ziet het als landverraad dat bestraft moet worden.
Maryna Er Gorbach maakte reeds met haar Turkse echtgenoot Mehmet Bahadir vier films, maar Klondike is de eerste film die ze volledig alleen doet. Gorbach kiest voor een traag tempo waarbij de verrassing vaak in de details zit, zoals de loop van een geweer die plotseling in de hoek van het beeld komt.
Klondike zit vol indrukwekkende breedbeeldshots waardoor je dit aangrijpende drama op het witte doek moet zien. De cinematografische landschappen lijken op een western uit de jaren zestig die in Cinemascope is gedraaid, alleen is het decor hier het troosteloze Donetsk waar het overheersende geluid dat van kogels is.
Of Klondike de waarheid vertelt of niet laten we in het midden, wel kiest Maryna Er Gorbach de Oekraïense kant. Toch toont de regisseur dat een oorlog geen winnaars heeft, maar alleen maar nodeloos menselijk leed veroorzaakt waarin een leven niks waard is.
Klondike heeft een finale (ook al moet je er misschien net iets te lang op wachten) die je nooit meer vergeet. Doordat het onderwerp niet van je televisiescherm weg te branden is, kan Klondike misschien niet de titel zijn waar je reikhalzend naar uitkijkt, maar dat maakt de film niet minder fel en onthutsend.
