Regie: Bobby Kolli | Scenario: Kona Venkat, K. Chakravarthy Reddy | Cast: Chiranjeevi (Waltair Veerayya), Ravi Teja (ACP Vikram Sagar IPS), Shruti Haasan (Sridevi), Bobby Simha (Solomon Caesar), Prakash Raj (Kaala), e.a. | Speelduur: 160 minuten | Jaar: 2023

In Hollywood lijkt het sterrenstelsel uit te doven, maar in India heb je nog echte sterren. Shah Rukh Khans comeback Pathaan is dit jaar op weg naar een nieuw opbrengstrecord. In Tamil cinema heb je nog altijd Rajinikanth, bijgenaamd Superstar. In Telugu cinema is daar een antwoord op verzonnen: Megastar, oftewel Chiranjeevi. Zijn nieuwste, Waltair Veerayya, is een stervehikel pur sang en daarom vast heel leuk om met joelende, fluitende en dansende fans in de bios te zien. Thuis op de bank is het toch vooral een enorm over de top gaande, te gecompliceerde en toch ook te simpele actiefilm.

Megastar krijgt zijn eigen creditering voor de titel, waarin de acteur zelf ook nog eens verschijnt in een circulair kader, alsof hij een Looney Tunes-figuur is. Later zingt zijn personage in een van de liedjes zelfs dat hij net zo goed of knap is als Chiranjeevi de acteur. Er is een moment waarop hij een speech afsteekt en zijn maten hem toefluiten alsof ze publiek van zijn film zijn, waarna hij een dankgebaar naar hen maakt en vervolgens een naar de camera, alsof hij de op dat moment in het echt fluitende en joelende fans bedankt voor hun steun.

Maar wat als je geen fan bent of niet met hen kan meeleven in de bioscoopzaal? Dan duur die tweeënhalf uur lang, vooral vanwege een aantal komische intermezzo's die maar zelden echt grappig worden. De basis daarvoor is dat Chiraanjeevi's Veerayya in actiescènes en heldenmomenten ontzettend stoer en ongenaakbaar is, maar tussendoor steeds een bange dronkenlap speelt. Echt leuk wordt dat nooit helemaal en ogenschijnlijke ontwapening werkt ook niet. De twee stijlen botsen vooral.

De actiescènes worden na een tijd ook wat eentonig. In bijna allemaal maait Chiraanjeevi met zijn vuisten, voeten, messen en vuurwapens kleine legertjes aan tegenstanders neer. Zo zie je dat vaker in (Zuid)Indiase actiecinema, vooral dit soort stervehikels, met veel slowmotion en versnelde beelden. Zack Snyders 300 had hier grote impact op het genre.

S.S. Rajamouli, de regisseur die dankzij de Bahuubali-films en RRR zelf een superster werd van Telugu cinema, heeft de lat voor dit soort actie echter veel hoger gelegd dan wat onder de hoede van Bobby Kolli op het scherm in Waltair Veerayya wordt gepresenteerd. Dit soort actie heeft een soort mythologische lading, alsof de hoofdpersoon een held uit de Mahabarata of Ramayana is, maar in een modern verhaal over drugssmokkel en wraakzuchtige gangsters voelt dat toch minder toepasselijk dan in historische epossen.

In de eerste actiescène is dat nog indrukwekkend, ook omdat het Chiranjeevi's introductie als held is. Maar gaandeweg worden de scènes steeds repetitiever en de komische intermezzo's ondergraven enigszins hoe serieus de heldenverering in de actie te nemen is. De liedjes tussendoor doen dat minder en voelen tenminste nog als losstaande fantasieën (waarvan een op een besneeuwde bergtop en een andere opeens in een oude Oost-Europese stad, geen locaties die verder in het verhaal voorkomen), hoewel de teksten niet bepaald hoogstaand zijn.

Een van de nummers benoemt dat zelfs met als tekst: "Vergeet de tekst, gewoon dansen." Ook dat is een scène die waarschijnlijk vooral in de bios werkt. Thuis op Netflix blijft daar weinig van over. Wat resteert is veel komedie met af en toe een leuke grap, een weinig overtuigende romance en veel overdadige actie die af en toe goed werkt, maar wel steeds minder. Waltair Veerayya is bedoeld als echte masalafilm, maar is te flauw gekruid en de rijst en het brood worden te snel koud.

Waltair Veerayya is te zien bij Netflix.