Regie: Kate Cox | Scenario: David Beton | Cast: Ella-Rae Smith (Jess), Matthew Daddario (Ben), Jessic Alexander (Lexie), e.a. | Speelduur: 87 minuten | Jaar: 2022

Een geïsoleerde locatie. Een kleine groep mensen. De hoofdpersoon weet niet wie ze kan vertrouwen. Een prima basis voor een thriller. Wat dat betreft tikt het Britse Into the Deep behoorlijk wat hokjes aan, en wekt de nodige verwachtingen op. Dat zowel scenarist David Beton als debuterend regisseur Kate Cox daar maar geen spanning in weten te gooien is een doodzonde.

De eerste wending in Bretons verhaal waardoor de hartslag ook maar een fractie omhooggaat doet zich pas na een minuut of vijftig voor. Hieraan voorafgaand kabbelt een verhaaltje voort over een Britse bakvis Jess, die net iets te diep in de bruine ogen van een Amerikaanse hunk staart. Daardoor verliest ze alle redelijkheid en gevoel voor logica.

Jess heeft jaren geleden haar moeder verloren toen ze samen van de weg vlogen en met de auto te water geraakten. Jess heeft er echter geen angst voor water aan overgehouden, dus waarom dit relevant is voor het verdere verloop blijft een raadsel. Ze woont aan de kust van het Britse Cornwall en loopt op een zomerse dag de knappe Amerikaanse Ben tegen het lijf. Tijdens het strandfeestje daarna nodigt Ben Jess uit op zijn zeiljacht. De twee beleven een nacht vol passie, maar de ochtend erop ontwaakt Jess op het jacht dat zich inmiddels op open zee bevindt.

Breton heeft zich niet veel moeite getroost om zijn hoofdpersoon ook maar enig besef van gevaar bij te brengen. Jess schiet aanvankelijk en logischerwijs nog in de stress, omdat ze zich nou eenmaal in het midden van niets met een volslagen vreemde verkeert. Ben heeft echter aan een paar mooie woordjes genoeg om haar gerust te stellen. De stupiditeit druipt af van hoe lastig Jess' alarmbellen aan de praat te krijgen zijn.

De komst van een derde persoon aan boord van het jacht zou voor nieuwe dynamiek kunnen zorgen. Helaas zorgt deze gast alleen maar voor het foute soort verwarring en voor nieuwe teleurstellingen. Eenmaal bij die genoemde vijftig minuten aanbeland lijken Breton en Cox zich te realiseren dat ze amusement aan het maken waren. Dat is ook het enige dat Into the Deep poogt te bieden, van karakterontwikkelingen of diepgang is weinig sprake.

Als na lang dralen alle plotelementen staan, weten de makers hier weinig mee uit te halen. Ze lijken niet te willen trappen in de val om dan maar meteen alle sluizen open te zetten en alle trossen overboord te gooien. In plaats daarvan blijven we voortkabbelen zonder al te veel pit, waarbij het maar niet echt wil knallen en het adrenalineniveau al net zo kalm blijkt als de zee waarop het drietal zich bevindt.

Uitgesproken zijn de personages allerminst. Nooit worden ze duidelijk gedefinieerd. Vaak is het uitkauwen van de ware toedracht en motieven van personages een zwaktebod, maar Into the Deep, had iets concreets kunnen gebruiken. Cox en haar scenarist lijken aan de intelligentie van hun publiek te willen appelleren, maar je kan het moeilijk anders afdoen dan een mislukte slijmpoging. Wil je meer spanning op zee beleven met gestoorde figuren op een schip, dan is het Australische Dead Calm uit 1989 een absolute aanrader.

Into the Deep is te zien bij Netflix.