Regie: Rikiya Imaizumi | Scenario: Rikiya Imaizumi, Kaori Sawai | Cast: Kasuma Arimura (Chihiro), Hana Toyoshima (Kuniko Seo), Tetta Shimada (Makoto Satake), Van (Basil), Ryuya Wakaba (Taniguchi) e.a. | Speelduur: 131 minuten | Jaar: 2023

Call Me Chihiro kent praktisch geen conflict en focust op karakterontwikkeling in plaats van plot, maar houdt met gemak de aandacht. Nadat ze haar carrière als sekswerker aan de wilgen gehangen heeft, wordt Chihiro deel van het team van een bentokraampje (een kraampje waar je maaltijdboxen koopt met een gevarieerd aanbod aan eten). Ze schaamt zich niet voor haar verleden en treedt de wereld met een open houding tegemoet. Zo weet ze de levens van enkele personen die ze tegenkomt op een subtiele manier een positieve draai te geven.

Het kalme tempo van Call Me Chihiro past bij het levensritme van Chihiro. Ze doet haar werk met een warme passie en wordt daarom een gewaardeerd teamlid van het bentokraampje. Het is duidelijk dat er in haar vorige baan iets is voorgevallen, maar wat dat drama specifiek inhield is niet belangrijk. Er zijn enkele flashbacks, maar die geven slechts een glimp van ontmoetingen die Chihiro gevormd hebben. Daarmee weerspiegelen ze de ontmoetingen die Chihiro in het heden heeft, maar nu is zij degene die personages iets meegeeft door ze een duwtje in de juiste richting te geven.

De focus op menselijke interacties en het feit dat Chihiro een soort surrogaat familie creëert roept associaties op met het werk van Hirokazu Kore-eda. En ook in een specifieke flashback doet de film even denken aan een van Kore-eda's parels. Waar in zijn After the Storm een vader en zoontje tijdens rotweer naar buiten gaan en nader tot elkaar komen, vindt Chihiro ook een onverwachte bondgenoot, wanneer ze 's avonds met rotweer het bentokraampje bezoekt waar ze later zal gaan werken.

Alle ontmoetingen in de film dragen een bepaald gewicht met zich mee en allemaal zetten ze iets in gang. Zij het voor Chihiro zelf of voor het personage dat ze zojuist ontmoet heeft. Door de camera niet alleen op Chihiro te richten, maar ook op de personages om haar heen, komt dit rimpeleffect van kleine gebaren om anderen te helpen, of simpelweg minder alleen te laten zijn, prachtig in beeld.

Daarmee laat Call Me Chihiro, ondanks de eenzaamheid die ook om Chihiro's personage heen hangt, een fijn gevoel achter. Call me Chihiro geeft vertrouwen in de mensheid en mag daarom zeker als een comfort film bestempeld worden. Maar als de aftiteling over het scherm rolt blijft er wel een bitterzoet gevoel over. Hoewel het tijd is om afscheid te nemen, is het tegelijkertijd jammer om de personages te moeten laten gaan.



Call Me Chihiro is te zien bij Netflix.