Er is iets bijzonders aan de hand met Vera. Stilistisch presenteert hij zich als documentaire. De beelden zijn los uit de pols geschoten, er is geen gebruik van kunstmatig licht en de scènes hebben een geïmproviseerde indruk. Toch is het volgens officiële bronnen een fictief drama. Hoe zit dit nu? Het antwoord ligt in het midden. Regisseuse en schrijfster Tizza Covi wilde graag een film maken voor en over Vera Gemma, de dochter van Italiaanse superster Giuliano Gemma.
Haar leven lang leeft Vera in de schaduw van haar knappe vader. Zij struint van feest naar feest, gaat met tegenzin naar audities en wordt aanhoudend herkend als 'de dochter van'. Haar (veel jongere) verloofde smeekt haar om zijn film te financieren en fans van haar vader willen dolgraag met haar op de foto. Omdat schoonheid nou eenmaal een belangrijk ideaal was in de familie, heeft Vera heel vaak aan zich laten sleutelen.
Vera vangt Vera's leven in rauwe en harde beelden, als zij betrokken raakt bij een auto-ongeluk. Dit brengt haar in contact met Manuel, een automonteur met een kort lontje die onder minder fortuinlijke omstandigheden leeft. Dat zijn moeder dagelijks langs de pomp moet om water te halen, geeft een beeld van hun armoede. Tussen Vera en Manuel ontstaat een liefdevolle maar ook temperamentvolle band. Hun relatie komt onder zware druk te staan als Vera ontdekt hoe Manuel aan extra geld komt.
Qua verhaal zit Vera best goed in elkaar. Twee knallende persoonlijkheden die weigeren voor elkaar opzij te stappen. Het is niet verrassend, maar levert wel mooi vuurwerk op. Covi en haar regiepartner Rainer Frimmel verdiepen zich daarnaast in herkenbare thematiek. Rijk tegenover arm en de altijd aanwezige schaduw van die ene dominerende ouder. Het voelt soms iets te veel als een collectie losse anekdotes, maar het regisserende duo weet de stukjes kundig aan elkaar te lijmen.
De steunpilaar van Vera is toch bovenal Gemma zelf, die de film met het grootste gemak op haar schouders draagt. Ze loopt erbij als een vermenselijkte Barbie en is zelfs van plan om nog vaker op de operatietafel te gaan liggen. Tegelijkertijd straalt ze kinderlijke onschuld uit en deinst ze niet terug voor confrontaties. En ook al worstelt ze met een flink minderwaardigheidscomplex, er hangt ook een glinsterend aureool boven haar kop. Gemma is, kortom, een fascinerend en complex figuur.
Het is dan ook heel jammer dat de visuele uitwerking Vera eerder het gevoel van een intieme home-video oproept dan dat van een volwaardige speelfilm. Een vormexperiment waarvan je je afvraagt waarom ervoor gekozen is. Gemma kan zo goed acteren als zij wil, de sobere stijl leidt eerder af dan dat hij iets toevoegt. Je zou deze fantastische vrouw van harte een grootse publiekstrekker gunnen, maar dat is Vera toch niet.
