In 2015 verscheen de Zweedse verfilming van de eveneens Zweedse bestseller Een Man Die Ove Heet. Centraal stond de immer chagrijnige oude knar Ove die iedereen maar al te graag op hun tekortkomingen wees. De man ontdooide langzaam bij de komst van nieuwe buren, een jong gezin met twee kinderen en een derde op komst. De Zweedse acteur Rolf Lassgård gaf met ongekende verve gezicht aan de titelrol.
Hollywood is er vrij laat bij om ook het Amerikaanse bioscooppubliek kennis te laten maken met het boek van Fredrik Backman. Regisseur Marc Forster zag de naam Otto als het Engelse equivalent voor Ove en in Tom Hanks de Amerikaanse Lassgård. Het is bewonderenswaardig hoe Hanks je na een paar minuten doet vergeten dat je naar een acteur met zo'n bekende kop zit te kijken. De acteur oogt weliswaar ouder en heeft een wat mager gezicht, maar zijn razendknappe spel doet je vergeten dat je toch echt Tom Hanks voor je hebt.
Veel elementen zijn hetzelfde gebleven. Forster heeft hooguit de accenten wat verlegd. Als we met hem kennis maken is Otto vooral een nare man die staat voor zijn principes en moeilijk doet over dertig cent bij de lokale bouwmarkt. De man is een half jaar geleden zijn vrouw Sonya verloren. Ondanks dat hij ontslagen is als voorzitter van de bewonersvereniging ziet Otto het nog steeds als een dagtaak om ervoor te zorgen dat iedereen in zijn omheinde woonblok zich aan de regels houdt. Daar hoort bovendien geen overdreven vrolijkheid bij. Otto is een man van regels en regelmaat.
Toch heeft het leven geen zin meer voor Otto, maar elke poging die de zestiger onderneemt om weer bij zijn Sonya te zijn wordt in de kiem gesmoord. Het zorgt voor een lugubere vorm van humor, want er is natuurlijk weinig grappigs aan een man wiens gewicht en strop te zwaar zijn voor het plafond. Het jonge gezin van de Mexicaanse Marisol is misschien precies wat Otto nodigt heeft om het leven weer de baas te kunnen. Bovendien dreigt een gehaaide projectontwikkelaar de huizen op te kopen en levens te verwoesten.
Welke kant het allemaal opgaat is weinig verrassend. Het is Forster duidelijk niet te doen om de afloop maar om de weg ernaartoe. Ook dit gaat gepaard met de gebruikelijke stappen, maar de hoge mate van voorspelbaarheid deert weinig. De feelgoodfactor valt en staat nou eenmaal met aansprekende personages en voorvallen en dat is precies wat de kijker vraagt en Forster levert. Verhaallijntjes komen mooi samen en worden keurig afgerond. Bovendien verdient Otto bonuspunten voor het aanvallen van een irritante clown.
De terugblikken waarbij we leren over de kennismaking tussen Otto en Sonya zijn een tikkeltje sentimenteel, maar je moet wel van steen zijn om niet een traan over je wang te laten biggelen bij deze zieligheid op het nummer This Woman's Work van Kate Bush. Leuk detail is dat Truman, de redelijk onervaren zoon van Hanks, de jongere versie van zijn vader vertolkt. Forster weet precies waar hij zijn kijker hebben wil en levert een feelgooddrama waar zelfs de grootste zuurpruimen toch van zullen moeten toegeven dat het gewoon een fijne film is.
