Regie: Stephen Herek | Scenario: Nick Santora | Cast: Johnny Berchtold (Fielding Marshall), Rob Lowe (John Marshall), Kimberly Williams-Paisley (Ginny Marshall), Nick Peine (Nate), e.a. | Speelduur: 95 minuten | Jaar: 2023

Je kan een hondenbezitter niet erger kwetsen, dan gelijk na de dood van diens viervoeter te opperen om een nieuwe te kopen. Wie geen hond heeft, weet niet wat het is om het trouwe beestje te moeten verliezen. De band tussen mens en huisdier is bij geen enkel dier zo sterk als bij de hond. Wel gedragen honden in films zich doorgaans een stuk voorbeeldiger dan het mormel dat je thuis hebt lopen.

Die band tussen mens en hond staat centraal staat in de zoetsappige, op ware gebeurtenissen gestoelde Netflix-productie Dog Gone. Of de schrijver honden helemaal snapt, valt te bezien. Elke hondeneigenaar weet dat je een bange hond, zoals in een scène waarin het dier tijdens een onweersbui onder het bed kruipt, juist met rust moet laten. Maar hoofdrolspeler Rob Lowe krijgt als hij dat niet doet verrassend genoeg geen snauw.

Lowe speelt succesvol zakenman John Marshall. John en zijn vrouw Ginny worden opgezadeld met zoon Fielding die na zijn afstuderen weer het ouderlijk huis betrekt. Met zijn nieuwe beste vriend, labrador-retriever Gonker. Tijdens zijn studietijd haalde Fielding de hond uit het asiel, om zijn verbroken relatie te vergeten. Binnen de kortste keren werd het duo onafscheidelijk.

John en Ginny moeten uiteraard erg wennen aan hun nieuwe, natneuzige huisgenoot. Ze zien daarnaast al helemaal niet voor zich, hoe zoonlief de verantwoordelijkheid voor Gonker kan opbrengen. John zou het liefst zien dat Fielding eens wat met zijn leven gaat doen, in plaats van maar een beetje doelloos rond te hangen.

De wat moeizame verhouding tussen vader en zoon komt er nogal bekaaid af, en voor het goed en wel een beetje duidelijk is hoe hun relatie in elkaar steekt slaat het noodlot toe. Tijdens een wandeling raakt Gonker zoekt. Deze tragische gebeurtenis heeft een aanloop van maar liefst een halfuur nodig, wat een flinke tijd is binnen een lengte van amper anderhalve uur. Wel hebben we in die tijd geleerd dat Gonker aan een levensbedreigende ziekte lijdt, zodat hij snel gevonden moet worden.

Het resterende uur draait geheel om de zoektocht naar Gonker. Iedereen helpt, want het gaat om een hond. Zelfs het ruigste lid van een motorbende wordt week in de knieën, denkend aan zijn viervoeter. De media duikt vol op het verhaal dat door moeder Ginny vanuit de thuisbasis wordt gecoördineerd terwijl Fielding en John de daadwerkelijke zoektocht in de Appalachen uitvoeren.

Als je zoals ondergetekende een trotse en blije hondenbezitter bent, dan moet je wel van steen zijn om niets te voelen bij een vermiste hond. Scenarist Nick Santora gooit er echter wel erg veel melodrama en zoetsappig sentiment tegenaan. Daarmee belandt hij al snel in Hallmark-territorium. Ook de vele terugblikken van Fieldings moeder, naar de hond die zij als kind had, zijn iets teveel van het goede.

Dog Gone raakt op momenten gevoelige snaren, maar schiet dan telkens weer schaamteloos door in het absurd hoge feelgoodgehalte. Daarbij blijkt die ogenschijnlijk moeizame vader-zoonrelatie redelijk makkelijk te herstellen. Ze hadden in deze weeïge familiefilm alleen eventjes een gezamenlijke missie nodig.

Dog Gone is te zien bij Netflix.