Regie: Miles Joris-Peyrafitte | Scenario: Nicolaas Zwart| Cast: Finn Cole (Eugene Evans), Margot Robbie (Allison Wells), Travis Fimmel (George Evans), e.a. | Speelduur: 98 minuten | Jaar: 2019

Als een Bonnie zonder Clyde zoekt een gewonde bankovervalster in Dreamland een schuilplaats. Haar onwaarschijnlijke nieuwe compagnon wordt een jongvolwassen boerenjongen die droomt van een gelukkiger bestaan. Een atypisch liefdesverhaal tegen de achtergrond van de historische Dust Bowl, dat helaas op een nogal schetsmatige manier verteld wordt.

Als Eugene in de schuur van zijn Texaanse familieranch op de voortvluchtige Allison stuit, raakt hij snel in de ban van haar onverschrokkenheid en haar exotische vluchtwens. Zij biedt hem het dubbele van de forse premie op haar hoofd, als hij haar aan een enkele reis naar Mexico kan helpen. Eugene beseft maar al te goed dat er geen weg terug is zodra hij besluit om haar niet aan te geven. Toch weerstaat hij de dreigende autoriteit van zijn stiefvader, die zijn plaatselijke steentje bijdraagt als hulpsheriff.

Een lange voice-over aan het begin van de film verraadt dat Eugenes eerbiedige fascinatie voor Margot Robbies verschijning niet het enige is dat hem drijft. Het verhaal wordt geïntroduceerd door zijn veel jongere halfzusje Phoebe, die ruim twintig jaar later Eugenes (voor)geschiedenis uit de doeken doet. Hierdoor weten we al voor de eerste ontmoeting tussen Eugene en Allison, dat Eugenes vader de familie verliet toen de jongen vijf was, en dezelfde kant op trok die Allison later óók op wil gaan. Of hij inmiddels dood is, is niet zeker.

Het is jammer dat de wat gemakzuchtige voice-over de psychologie van Eugene op voorhand al reduceert tot een overkoepelend jeugdtrauma. Het verlies van zijn vader en de giftige, starre mannelijkheid van zijn stiefvader (gespeeld door een afstandelijke Travis Fimmel, die een beetje doet denken aan Brad Pitt in The Tree of Life ) blijken te hebben geleid tot een primitieve verlatingsangst, die zich onvermijdelijk uit als Eugene zich tegen beter weten in aan zijn vluchtpartner vast blijft klampen.

Want met de prijs die er op haar hoofd staat, zal Allison dit atypische stel nooit aan de gedroomde uitweg kunnen helpen. Regisseur Miles Joris-Peyrafitte weet dat ook, en speelt met de onbereikbaarheid van de filmtitel ('droomland') en de metaforische kracht van de allesverzengende Dust Bowl (die de Amerikaanse Droom als het ware opslokt). Toch houdt de film de mythes die hij ontmantelt ook voor een deel in stand.

Als Phoebe ontdekt dat er meer aan de hand is in de schuur dan Eugene haar wil vertellen, rent ze niet als een haas naar haar strenge vader. Iéts van die fascinatie voor de bandiet slaat over op het jonge meisje. Ze wil haar halfbroer begrijpen, zelfs als hij haar in de steek laat en in zekere zin ook een bandiet wordt.

Omdat we het verhaal door Phoebes ogen bekijken, houdt Dreamland uiteindelijk op verwarrende wijze het midden tussen tragiek en onbeschaamde romantiek. Hoewel we allemaal weten hoe het met Bonnie, Clyde, Billy the Kid en al die anderen afliep, zijn ze ergens nog altijd helden in onze collectieve verbeelding.

Dreamland is te zien bij Netflix.