![Roald Dahl's Matilda the Musical [Netflix]](https://cdn.filmtotaal.nl/images/original/z1nhruc4u498_hero.jpg)
In 1988 verscheen met Matilda het een-na-laatste boek dat schrijver Roald Dahl tijdens zijn leven nog gepubliceerd zag. Acht jaar later werd het bewerkt tot een onvergetelijke familiefilm met toenmalig echtpaar Danny Devito en Rhea Perlman als de gemene en nalatige ouders van het slimme meisje Matilda. In 2011 verscheen er een musicalversie naar het boek van Dahl en dat is nu weer door Netflix verfilmd.
Vooral wie de West End-musical niet kent, maar het oorspronkelijke boek wel zal deze nieuwe verfilming van het verhaal van Dahl wat vervreemdend overkomen. Daar komt nog eens bij dat regisseur Matthew Warchus veel van de musicalproductie overboord gooide. Wat overblijft is het verhaal van Matilda Wormwood, die het moet zien het rooien met ouders die geen seconde naar haar omkijken en ook nog even vergeten waren dat een kind van haar leeftijd gewoon leerplichtig is.
Het gaat er bij ma Wormwood al niet in dat ze zwanger is, maar ze raakt toch wel van haar toestand overtuigd als de eerste weeën zich aandienen. De teleurstelling is groot als het echtpaar niet eens een jongen op de wereld heeft gezet. Want, zo beklagen ze zich in een van de vele liedjes, waarom moeten dit soort slechte dingen toch altijd goede mensen zoals zijzelf overkomen?
De onderwijsinspectie heeft er lucht van gekregen dat Matilda, die zich het liefst begraaft in dikke boeken zodat ze (zoals ze het zelf noemt) in haar hoofd op vakantie kan gaan, niet eens naar school gaat. Matilda belandt op een strenge school die wordt gerund door de voormalig Olympisch kampioene kogelslingeren Agatha Trunchbull. De directrice heeft een schijthekel aan kinderen en duldt al helemaal geen tegenspraak.
Deze musicalverfilming is omlijst door de liedjes van Tim Minchin, die zelfs nog een nieuw nummer schreef. Zijn deuntjes zijn nauwelijks memorabel en moeten het hebben van voortdurende herhalingen en vlakke melodieën. De muziek levert Warchus veel gelegenheden om uit te pakken in kleurrijke en extravagante scènes, maar waar goede liedjes normaliter een musical voortstuwen houden ze hier de boel alleen maar op.
Dit geldt eveneens voor Matilda's fantasieën die als een rode draad door Warchus' verfilming lopen. Het meisje heeft een verhaal bedacht over de liefde tussen een ontsnappingskunstenaar en een acrobate die ze het liefst als haar ouders zou zien. Matilda houdt weliswaar een bevriende bibliothecaresse gefascineerd met het verhaal, maar het voor met name jonge kijkertjes alleen maar verwarring opleveren.
Alles is erop gericht Matilda tegenover pestkop Trunchhull te zetten en het duurt dan ook een uur voordat er enigszins sprake is van een licht ontvlambare situatie tussen de twee. De directrice wordt vertolkt door een nauwelijks herkenbare Emma Thompson, die dwars door dikke lagen make-up en lichaamsprotheses speelt en zichtbaar plezier heeft in het neerzetten van de slechterik. De aanvaringen met het dienstdoende gezag zorgen er bovendien voor dat Matilda bijzondere krachten bij zichzelf ontdekt.
Het duurt een eeuwigheid voor Warchus tot de kern komt. Hieraan is een zwalkend verhaal debet. Wel is het te prijzen dat er niet bepaald lichtzinnig met de kids wordt omgesprongen. Trunchull slingert een meisje tientallen meters de lucht door, simpelweg omdat ze een hekel heeft aan vlechtjes. En wanneer een andere leerling haar chocoladetaartje heeft opgegeten, weet de directrice wel een treffende straf te verzinnen.
In tijden waarin iedereen op de tenen loopt en niemand een ander tegen het hoofd wil stoten is het verfrissend te ervaren dat er soms nog gewoon met de botte bijl wordt gehakt. Ook het voorkomen van Thompson zal ongetwijfeld kunnen rekenen op scheve blikken, maar Warchus lijkt er lak aan te hebben. Helaas weten deze dappere daden deze veel te lange musical niet boven middelmaat uit te tillen.
Roald Dahl's Matilda the Muscial is te zien bij Netflix.
