Regie: Matt Danner, Justin Lovell | Scenario: Ray DeLaurentis, William Schifrin | Stemmen: Joshua Bassett (Nick Daley), Thomas Lennon (Teddy Roosevelt), Zachery Levi (Laaa), Chris Parnell (Washington), Steve Zahn (Jedediah), e.a. | Speelduur: 80 minuten | Jaar: 2022

Als je al drie films kent met personages die altijd door dezelfde cast word gespeeld is het best wel teleurstellend wanneer voor het vierde deel niemand terugkeert. Oké, het is ditmaal voor het eerst ook in geanimeerde vorm, maar dat betekent dat het juist minder werk voor de acteurs is. En daarbij is Disney wel de laatste studio die krap bij kas zit. Het is ook niet bekend waarom deze bekende personages plots door andere acteurs worden vertolkt. Aan het script ligt het niet, want het plot van de vierde Night at the Museum is niet onder het niveau van de vorige delen.

Nachtbewaker Larry heeft een goede baan aangeboden gekregen in Japan, dus iemand moet zijn werk overnemen. Maar tot nu toe gaat elke persoon die wordt geconfronteerd met museumfiguren die tot leven komen er direct vandoor. Zij willen geen vervanger, maar als het dan toch moet: Larry's zoon Nick. De onzekere scholier met een liefde voor muziek vindt zichzelf niet geschikt voor de taak, maar neemt hem toch op zich. Natuurlijk gaat dat de eerste nacht al helemaal mis.

Disney dacht: als dan toch niemand van de originele cast terugkeert om zijn stem te lenen, dan stoppen we er gewoon een stel andere bekende namen in. Een paar acteurs die de meeste mensen wel van gezicht kennen, maar niet bij naam - zeker niet bij stem. De holbewoner klinkt totaal niet als Zachery Levi (Shazam!, Tangled) maar het is hem wel. Dat geldt ook voor Steve Zahn (The White Lotus, Dallas Buyers Club). Beide heren hebben waarschijnlijk de klus gekregen omdat ze hun stemtalent eerder aan Disney hebben geleend.

Bij de overleden Robin Williams moet je wel een vervanger vinden en Thomas Lennon blijkt daarvoor een slimme keus te zijn. In plaats van te proberen Williams na te doen kiest Lennon ervoor om zijn eigen stijl te hanteren. Hij speelt vaak (en klinkt als) iemand die graag georganiseerd is, en dat past prima bij de museumversie van Teddy Roosevelt die altijd al een beetje het hoofd van de magische groep was. De geïmproviseerde grapjes zitten er niet in, maar dat was dan ook nooit het personage; dat was gewoon Williams zelf.

Wat direct aan de film opvalt, en waar je misschien meteen op afknapt, is de goedkope animatiestijl. Deze film fungeert als vervolg op een bekende familiefilmreeks, maar oogt als een aflevering van een tekenfilmserie die is gemaakt om zendtijd mee te vullen. Ook al is geen enkel deel van Night at the Museum een meesterwerk, zo'n bekende franchise verdient meer dan dit. Het wordt er gaandeweg ook niet beter op, terwijl het scenario zich wel leent voor mooie animatie.

Wat na een halfuur wel verandert is de toon. De eerste akte lijkt zich volledig op kinderen te richten in plaats van de hele familie. Niet alleen ontbreken de grapjes die eigenlijk voor volwassenen bedoeld zijn, maar wordt bij ook alles dat dreigt eng te worden snel genoeg naar iets lolligs geswitcht. Zodra de ellende is losgebarsten komen plots wel opmerkingen voorbij die niet aan jonge oren zijn gericht. Gelukkig, er zit toch iets in voor oudere fans van animatie.

Wanneer het avontuur echt losbarst doet de film denken aan een aflevering van Fairly Odd Parents. Het tempo ligt hoog, voor zowel het plot als het aantal grappen dat er is ingepropt - af en toe is het lichtelijk hysterisch. Als je die serie leuk vond, zal Night at the Museum: Kahmunrah Rises Again ook wel in de smaak vallen. Vooral de kleine Egyptische god Seth werkt moeiteloos op de lachspieren: een jakhals die eruitziet als een miereneter, met een liefde voor alles kapotmaken. Een heel nieuwe variant op het gebruikelijke schattig Disney-beestje.

Night at the Museum: Kahmunrah Rises Again is te zien bij Disney+.