Na The Meyerowitz Stories en het met prijzen overladen Marriage Story lijkt Noah Baumbach een nieuwe carrière te hebben gevonden bij Netflix. Baumbach laat altijd een behoorlijk intiem beeld van familiedrama zien. White Noise is daar geen uitzondering op, hoewel hij ditmaal de grenzen van zijn verhaalstructuren opzoekt. The Squid and the Whale, Marriage Story en The Meyerowitz Stories zijn allemaal heel direct, maar White Noise zit dichter tegen de wereld van magisch realisme aan.
Baumbachs oude vertrouwde chaos van de gezinsdynamiek keert ook hier weer terug. Kinderen en volwassenen praten constant door elkaar en langs elkaar heen. In één oogopslag is duidelijk hoe deze familie in elkaar zit. De dynamische bewegingen van de camera en rommelige, drukke kamers weerspiegelen hoe close deze familie is. Het heerlijk komische acteerwerk van Adam Driver en Greta Gerwig geven de scènes buiten het gezin een vergelijkbare speelse atmosfeer. De zwaar overdreven obsessies met hun beroep zorgen voor een aantal absolute hoogtepunten.
Ook wanneer de setting wordt opgehitst met een gifwolk die het dorp bedreigt, blijft Jacks van nature nonchalante houding in stand. Zijn oudste zoon, die de ernst van het gevaar onder ogen ziet, zorgt voor een vermakelijke, net zo overdreven tegenhanger. Dat gaat echter niet ten koste van de thriller-vibes. De hele sequentie met de gifwolk is ondanks alles behoorlijk gespannen. De prachtige dreigende beelden en zichtbare paniek bij alle mensen die op de vlucht zijn creëren een claustrofobisch gevoel tijdens deze evacuatie. Ook zijn er diverse nachtmerriescènes waarvan onduidelijk is of die echt zijn of niet.
Hoewel de thriller-elementen goed zijn uitgevoerd, passen ze niet lekker in de film. Het doel van White Noise is om een kijkje in het leven te geven van het gezin van Jack en Babbette. Er zit echter te weinig expliciete ontwikkeling in hun personages en er is niet één overkoepelend thema, conflict of verhaal. Het maakt Baumbachs nieuwe film erg ambitieus, maar ook rommelig tot op het punt dat het lijkt alsof de film nergens heengaat. Het verhaal zit vol eigenaardigheden en excentrieke mensen, die stuk voor stuk memorabel en vermakelijk zijn, maar uiteindelijk slechts achtergrondruis blijken. White noise dus.
