Regie: Roar Uthaug | Scenario: Espen Aukan | Cast: Ine Marie Wilmann (Nora Tidemann), Kim Falck (Andreas Isaken), Mads Sjøgård Pettersen (Kristoffer Holm), Gard B. Eidsvold (Tobias Tildemann), Anneke von der Lippe (premier Britt Moberg), e.a. | Speelduur: 101 minuten | Jaar: 2022

De Noorse filmmaker Roar Uthaug liep naar eigen zeggen al een jaar of twintig rond met het idee voor een over een losgeslagen uit de kluiten gewassen trol. Hij nam scenarist Espen Aukan in de arm om het gegeven uit te werken. Deze laatste levert broddelwerk af in een Noorse fantasyfilm met een aanzienlijk budget dat duidelijk niet in het schrijfwerk is gaan zitten.

Want zelfs de Noren zullen waarschijnlijk zeggen dat de Netflix-productie Troll er opvallend on-Noors uitziet. Je komt met suggestie een heel eind en het lijkt er dan ook lange tijd op dat Uthaug het met name moet hebben van een nauwelijks te bespeuren trol maatje King Kong die door een stofwolk banjert, een aan gort gelopen huis in de Noorse bergen of flinke voetafdrukken in de mosgrond.

Niets blijkt minder waar. Dat we hier te maken hebben met serieus werk met Hollywoodallure blijkt wel als paleontoloog Nora en haar vader Tobias met elkaar aan het keuvelen zijn en er op de achtergrond in wat een berg stenen lijkt een gigantisch oog opent. De kracht van de verbeelding maakt dan plaats voor een visueel spektakel waar nauwelijks nog rust in komt. We krijgen het gigagedrocht in alle glorie te zien.

We maken kennis met vader en dochter twintig jaar eerder terwijl ze aan een Noorse bergwand hangen. Vader vertelt dochterlief dat ze eerst moet geloven in het bestaan van trollen voordat ze de wezens ook echt kan zien. Als dat laatste eenmaal een feit is voor de volwassen Nora kost het haar de grootste moeite om de militaire autoriteiten ervan te overtuigen dat veel andere elementen uit het trollensprookje ook wel eens waar kunnen zijn.

Trolls loopt voortdurend spaak op de hoge mate van onwaarschijnlijkheden waarmee Uthaug de intelligentie van zijn publiek beledigt. Kennelijk was er in Scandinavië niemand te vinden die de situatie beter kan duiden dan Nora, nu een hoogleraar paleontologie die net een dino-ontdekking heeft blootgelegd. Haar vader komt later ook weer opdraven, maar nu als wappie die altijd is blijven geloven in zijn eigen volksvertellingen.

Ook al zo onwaarschijnlijk: terwijl het leger met helikopters het losgeslagen monster moet zien te doden was het kennelijk geen slim plan om Nora en het knechtje van de premier die ze op sleeptouw moet nemen in veiligheid te brengen. In plaats daarvan wordt het duo onderdeel van een militaire missie. Met zo'n legermentaliteit heb je geen vijand meer nodig.

Dit is niet het genre dat je al te veel af mag rekenen op geloofwaardigheid, vooral als je er met een flinke bak popcorn naar zit te kijken. Dat moet Uthaug zich ook gerealiseerd hebben, maar sommige scènes slaan echt alles en je kan er niet anders dan lacherig over doen. De tweede helft van Troll bestaat uit een voortdurende jacht op het heerschap waarbij leger en regering als een kip zonder kop er maar wat op losschieten en -proberen.

De premier brengt ondertussen het nieuws dat Oslo moet worden geëvacueerd. Nee, een trol met de afmetingen van een wolkenkrabber is het allemaal te doen om de Noorse hoofdstad en het nabijgelegen vliegveld. Goed, nu maar ophouden met het aandragen van voorbeelden die de aardige visuele effecten en de hoge productiewaarde tenietdoen.

De trol is verrezen nadat een deel van een berg in het noordwesten van het land is opgeblazen om plaats te maken voor een autotunnel. Er staan wat activisten woest te scanderen dat de natuur met rust moet worden gelaten. Het is voor Uthaug een gemiste ecologische boodschap in een verder overdonderende achtbaanrit vol gemiste kansen. Troll heeft ondanks het hoge amusementsgehalte te veel gebreken om helemaal te kunnen bekoren.

Troll is te zien bij Netflix.