Vagn wil eigenlijk wel zien waar Lady Di laatst is verongelukt. Zonder dit gegeven was de tijd waarin deze Deense tragikomedie zich afspeelt een stuk moeilijker te plaatsen geweest. Het lijkt verder een onbeduidend detail in een verhaal over de aan schizofrenie leidende Deense Inger, die door haar zus Ellen nog één keer naar Parijs wordt genomen - de plaats waar ze als jonge vrouw jarenlang woonde, voordat ze psychische problemen kreeg. Maar elk detail is van belang in Rose.
Als ze net in de reisbus zijn gestapt, blijkt Inger al snel de aandacht te trekken van de rest van het reisgezelschap. Was het wel handig om een vrouw met een schizofrene stoornis op deze manier op reis te nemen? Als het aan haar zus ligt, mag ze juist wel normaler behandeld worden. Niet steeds aan de antidepressiva, evenmin continu maar makkelijk in een rolstoel zitten en zeker niet om de haverklap naar de overbezorgde moeder bellen. Maar dat is natuurlijk simpeler gezegd dan gedaan, zeker als haar denkbeeldige engel tegen haar begint te praten.
Het sterke aan Rose is dat het een film van nuances is. Inger wordt zeer menselijk neergezet; niet als een slachtoffer, en evenmin als onbegrepen onschuldig vehikel van positiviteit. Ze is angstig, nukkig en moeilijk, maar andere keren ook opgewekt, pienter en heel erg open. Inger is misschien wel het meest driedimensionale personage in deze hele film. En ook de oplossingen van haar zus zijn goed noch slecht. De ene keer kan iets werken, maar de andere keer totaal niet.
Met gevoel draagt regisseur Niels Arden Oplev er zorg voor dat hier realistische mensen worden neergezet. Het enige is dat Rose wel een overduidelijke schurkenrol bevat in de vorm van Andreas, een starre man die zich alleen maar laat leiden voor zijn angsten voor mensen met een mentale aandoening. Maar verder zijn er veel reële spanningen die tegen elkaar worden uitgespeeld, en afgewisseld met mooie momenten van menselijke connectie en grote vreugde. Pijn is echte pijn. Maar oprechte liefde bestaat ook in dit universum.
En de regieprestatie van Oplev zou welhaast onmogelijk zijn als hij niet de juiste persoon had kunnen casten voor de hoofdrol: Sofie Gråbøl. Voor de generatie die hele dvd-boxsets van series heeft verslonden zal ze misschien vooral bekend zijn als de rechercheur met de prachtige wollen truien uit de Deense crimi The Killing. Ze speelt nu een rol die gemakkelijk karikaturaal had kunnen worden, maar gooit die vol met ingewikkelde en gemengde gevoelens en gedachtes.
Rose is een welkome aanwinst op een moment dat vooral luchtige, platgeslagen verhaaltjes het goed lijken te doen in de filmhuizen. Aan de ene kant ontbreekt het namelijk niet aan precies datzelfde gevoel van positiviteit in deze Deense productie. Maar het is één van twee uitersten, in een film die allerlei kanten op durft te gaan, en dat ook met verve doet. Dit is een film waar je naartoe kunt voor een warme glimlach, maar waarbij je je ook niet verveelt als je behoefte hebt aan wat meer diepte.
