Regie: Charles Shyer | Scenario: Rebecca Connor, Richard Paul Evans, David Golden, Charles Shyer | Cast: Justin Hartley (Jacob Turner), Barret Doss (Rachel), Bonnie Bedelia (Ellie), James Remar (Jacobs vader), Essence Atkins (Noel Hayden), e.a. | Speelduur: 99 minuten | Jaar: 2022

Met december in zicht stromen de streamingdiensten weer vol met nieuwe kerstfilms, die zich maar moeilijk van elkaar laten onderscheiden. Ook in The Noel Diary wordt gewerkt vanuit het welbekende gegeven van een onverwachte ontmoeting die leidt tot liefde. In ieder geval komt er ditmaal geen overdosis slappe komedie aan te pas.

Na het overlijden van zijn moeder keert succesvol schrijver Jake Turner voor het eerst in jaren terug naar zijn oude huis. Bij het uitzoeken van de nagelaten spullen stoot hij op tegen Rachel, een jonge vrouw die vermoedt dat haar biologische moeder ooit oppas is geweest bij Jakes gezin. Jake, die ondanks zijn succes een vrij eenzaam bestaan leidt, besluit Rachel te helpen met het achterhalen van haar moeders achtergrond.

De opening van de film legt de lat laag. Door extreem gebruik van softfocus wordt gepoogd in de proloog een dromerige toon neer te zetten, maar dit zorgt eerder voor een erg wazig en kitscherig uiterlijk. De introductie van Jake is ook alles behalve vernieuwend. Hoewel zijn knappe uiterlijk al genoeg zou moeten suggereren, zijn de eerste paar minuten volgepropt met fans die bij hem lopen te slijmen. Grappig wordt dit allerminst en door deze luchtige eentonigheid wordt niet de indruk gewekt dat rest van de film erg boeiend zal verlopen.

Er ontstaat een meer aangrijpende toon zodra het droevige achtergrondverhaal van Jake meer naar voren komt. Wanneer hij vervolgens Rachel ontmoet, wordt hij geraakt door haar verloren connectie met haar biologische familie. Na het recente verlies van zijn eigen moeder krijgt hij nu de kans een ander te helpen met de zoektocht naar die van haar. Deze insteek geeft de personages een duidelijke motivatie, wat meer leven in het verhaal brengt.

Een grote valkuil voor veel van dit soort familiefilms is dat de emoties van de personages niet subtiel worden overgebracht. Ook The Noel Diary onttrekt zich aan de zogeheten 'show, don't tell'-regel. In plaats van emoties, motivaties en gedachtes te tonen, worden deze letterlijk door de personages verwoord. Complexiteit van personages terugzien in de verhaalvertelling is veel pakkender dan alles kant-en-klaar opgediend krijgen. Door ieders eigenschappen in letterlijke woorden bloot te leggen missen de scènes spanning, waardoor de film eerder oppervlakkig dan intrigerend wordt.

Gelukkig hanteert The Noel Diary geen bombardement van goedkope grappen, zoals veel andere kerstromkoms. Hierdoor valt het ontroerende plot wat serieuzer te nemen, waardoor meer op zijn plaats valt. Om dat ook zo te ervaren moet je echter wel om alle toepaste clichés heen kunnen kijken. Maar goed, clichés lijken op dit punt haast een onderdeel van de kerstsfeer.

The Noel Diary is te zien bij Netflix.