Wat valt er nog te wensen als je helemaal content bent? Three Thousand Years of Longing beantwoordt deze vraag met een magische weergave van de diepste verlangens van de mens. Academicus Alithea Binnie krijgt de mogelijkheid om drie wensen te doen nadat ze per ongeluk een Djinn bevrijdt. Als expert op het gebied van verhalen laat ze zich echter niet voor het lapje houden door dit misleidende wezen. Tijdens een uitvoerig gesprek tussen beiden blijken toch wat begeertes naar boven te komen.
Met Three Thousand Years of Longing laat George Miller een geheel nieuwe kant van zichzelf zien. De regisseur, voornamelijk bekend van de Mad Max-franchise, ruilt explosies en scheurende motoren in voor fantasie en tederheid. En met succes, want hij zet een film neer die de kracht van verhalen weergeeft en je aan het denken zet over wat liefde allemaal kan betekenen.
Miller maakt slim gebruik van verschillende visuele mogelijkheden om personages en omgevingen weer te geven. Het verhaal speelt zich namelijk op twee plekken af: in de bijna steriel witte hotelkamer van de achterdochtige Alithea en in de warmgekleurde verhalen van de romantische Djinn. De speelse afwisseling tussen de contrasterende locaties en kleuren draagt bij aan het begrijpen van hoe de relatie tussen de hoofdpersonages gaandeweg verandert.
Het gebruik van kleur en setting onderstreept ook het sprookjesachtige gevoel dat het verhaal van de Djinn opwekt. Hoewel niet alles wat hij vertelt over rozen gaat, zorgen verschillende fantasierijke elementen ervoor dat de haast romantische ondertoon behouden blijft. Het sprookjesgevoel blijft ook overeind doordat de mysterieuze figuur zelf vertelt wat hij heeft meegemaakt. Door het perspectief van dit magische wezen te gebruiken, hoeft Miller zich niet tot realisme te beperken.
Het is een slimme keuze om de Djinn zijn eigen belevenissen te laten vertellen, maar ook een makkelijke en luie. Het gebrek aan dialoog zorgt ervoor dat veel van de kleinere personages heel ééndimensionaal zijn (hoewel dat dan wel weer past bij de sprookjesachtige aard van het verhaal). Ook weet de film niet goed wanneer hij moet stoppen. Het einde is zeker sterk, maar ook wat langdradig.
Three Thousand Years of Longing wil je erg aan het denken zetten. Hij stelt interessante vragen over de liefde en de waarde van verhalen. George Miller neemt je mee in een verhaal dat soms meer weg heeft van een sprookje dan van een fantasierijk romantisch drama. Hopelijk blijft de regisseur ons verrassen met mooie uitstapjes zoals deze.
