Wat gebeurt er als je naar een film gaat waarvan men zegt dat hij zo eng is dat mensen er onwel van werden? Dikke kans dat je klamme handjes krijgt zodra de reclames en trailers plaatsmaken voor de hoofdfilm. Vervolgens is alles extra eng, want dat werd beloofd. En de volgende dag loop jij te roepen dat de film inderdaad extreem griezelig was. Alle reden voor studio's om zelf zo'n hype te creëren voor hun horrorfilms, ook al maken ze het maar een tikkie waar. Van Barbarian mag je dat best zeggen
Tess huurt een huisje in een verlaten buitenwijk van Detroit omdat ze daar een belangrijk sollicitatiegesprek heeft. Wat blijkt? Het is per ongeluk dubbel geboekt: ene Keith die net zo verbaasd lijkt te zijn als zij. Er is niet echt een mogelijkheid om lastminute nog iets anders te vinden, dus blijft Tess maar in het huisje. 's Nachts wordt ze wakker, en haar slaapkamerdeur staat open. Tess wil geen bang vrouwtje zijn, maar het wordt steeds lastiger om de ogenschijnlijk vriendelijke Keith te vertrouwen.
Meer verklappen is zonde, want de kracht van de film is dat je in het duister tast over wat er gaat gebeuren. Bij een tweede kijkbeurt verdwijnt dat effect, maar de eerste keer is het in ieder geval nagelbijten. Je weet niet wat er komt, want je weet niet wat er aan de hand is. Het kan van alles zijn, dus je eigen fantasie is je grootste vijand. Dat is goud voor een horrorfilm, al is het maar eenmalig.
Door Tess in een onbekend huis te stoppen met een onbekende man die heel hard zijn best doet om haar vertrouwen te winnen, kruipt de onrust er al snel in. Die spanning blijft hangen en bouwt zich rustig op. Totdat het heel snel van de tweede naar de vijfde versnelling gaat.
Door een paar simpele handelingen is het ineens retespannend. En dat houdt even aan. Maar zodra de climax is bereikt, wordt hard op de rem getrapt en staat de boel volledig stil. Pas na lange tijd komt er weer wat beweging in. Eerst langzaam, daarna op volle toeren. Ditmaal nog enger, omdat je inmiddels weet wat er kan gebeuren. De spanning stijgt, en.... we staan weer stil, om het allemaal nog een keer te doen.
Spanning hoeft absoluut geen stijgende lijn te zijn. Sterker nog: als je nooit een rustmoment hebt is het zelfs onprettig film kijken. Maar je hebt kleine adempauzes en je hebt complete stilstand. Aan dat laatste maakt Barbarian zich tot tweemaal schuldig. Zullen kijkers zich daar unaniem aan storen? Nee. Sommige gevoelige kijkers zullen zelfs heel blij zijn met de momenten waarop de horror even geparkeerd wordt.
Een ander risico is dat het griezelen plaatsmaakt voor uitlachen. Dat verschilt per kijker. De een is in staat er serieus in mee te gaan, de ander vindt het zo belachelijk dat hij uitbarst in schaterlachen. Er zijn shots die dit behoorlijk uitlokken. Vooral mensen die zich ongemakkelijk voelen - zoals bij het kijken van een enge film - zullen snel kiezen voor opgelucht lachen.
Wat er uiteindelijk aan de hand blijkt te zijn, is verontrustend, maar ook sneu. Het zorgt voor gemengde gevoelens, maar dat is duidelijk de intentie van de makers. Het kwaad in een horrorfilm - in welke vorm dan ook - is mooier als het niet zwart-wit is. Wat dan wel flauw is, is de 'lollige' muziekkeuze voor de aftiteling. Dat staat vrij haaks op wat je net hebt gezien.
Het laatste minpunt is een bekend horrorprobleem: een personage dat beter zou moeten weten. Het is lui schrijfwerk. Wat zou jij doen als je een telefoon bij de hand hebt en alle tijd om de politie te bellen in een situatie waar iets gegarandeerd niet aan de haak is? Juist. Horrorpersonages doen het tegenovergestelde, want anders moeten scenaristen zich uit de situatie zien te wurmen. Jammer dan, neem die moeite maar. Want op deze manier is je personage gewoon dom.
Toch is Barbarian een zeer griezelige film. Al is het maar voor een keer. Alles wat iets eng maakt, is tot in de perfectie uitgevoerd. Iets niet kunnen zien. Niet al te aanwezige achtergrondmuziek. Goeie acteurs wier zenuwen je deelt. Ingrediënten die een professionele crew goed heeft benut. Het is geen meesterwerk, maar zeker geen valse belofte. Barbarian is enger dan de meeste horrorfilms van het afgelopen jaar.
