Regie: Jeff Wadlow | Scenario: Todd Berger, John R. Morey, Robert Rugan | Cast: Marlon Wayans (Howard Gordon), Priah Ferguson (Sydney Grodon), Kelly Rowland (Emily Gordon), Lauren Lapkus (Mayer Tammy), John Michael Higgins (Principal Floyd), e.a. | Speelduur: 89 minuten | Jaar: 2022

Vanuit Brooklyn verhuist de familie Gordon naar het mysterieuze stadje Bridge Hollow. Gefascineerd door de uitbundige Halloweenviering van de gemeenschap ontketent de jonge Sydney per ongeluk een vloek die de monsterlijke decoraties in de buurt tot leven brengt. Aan haar en haar sceptische, Halloweenhatende vader de taak deze vloek tegen te gaan. Rijk aan decoraties en effecten roept The Curse of Bridge Hollow de griezelsfeer van 31 oktober helemaal op, maar verder dan dat gaat de film niet.

Al vanaf het begin weet de film niet aan te slaan. Zo hebben de personages geen eigenschappen die ze interessant maken. Dat Sydney's vader wetenschapper is wordt door hem erg frequent aangehaald, maar voegt weinig toe aan het verhaal. Afgezien dan van het cliché van de sceptische vader die overtuigd moet worden van de magie en een hoop opmerkingen over hoe de vloek "wetenschappelijk te verklaren moet zijn", die je uiteindelijk de strot uitkomen.

Hoofdpersonage Sydney heeft een van de minst boeiende karakters. Ze heeft geen eigenschappen die intrigeren of de aandacht trekken en haar emotionele kant krijgt geen uitwerking. Haar moeder benoemt eenmaal dat ze lijdt onder de ontzeggingen van haar vader, maar de invloed daarvan is nergens in terug te zien. Haar motivatie en functie in het verhaal hebben dan ook weinig inhoud of emotionele lading.

De dialogen worden gekenmerkt door overbodigheid. Onzinnige opmerkingen vullen gesprekken overmatig op, zonder te resulteren in het gewenste komische effect. Alle onbenullige grappen vallen erg in herhaling en de gesprekken gaan veel te lang door op hetzelfde, veelal als een soort uitleg van wat er speelt. In plaats van de relatie tussen de personages goed in beeld te brengen moet deze met de paplepel worden ingegoten, waardoor voor de kijker weinig ruimte voor eigen invulling overblijft.

Duidelijk is dus dat The Curse of Bridge Hollow niet inzet op \de interessante personageontwikkelingen, maar ook op gebied van actie laat de film een hoop te wensen over. De actiescènes hebben geen effectieve spanningsopbouw, uniek camerawerk of vermakelijke choreografie. Laatstgenoemde element komt neer op een aantal doorsnee vechtmanoeuvres waar weinig creativiteit of originaliteit bij komt kijken.

De monsters leveren ook niet de gewenste spanning op. Zo hebben deze griezels een videogame-uiterlijk en wekken ze niet de indruk dat ze echt gevaarlijk zijn. Ze blijken makkelijk uit te schakelen en wanneer ze iemand overmeesteren, komt die persoon vrij eenvoudig weer van ze af. Dat er geen bloedbaden voorkomen in deze familiefilm is begrijpelijk, maar er zouden best wat meer consequenties gesuggereerd mogen worden om de vele actiescènes goed te laten werken.

The Curse of Bridge Hollow is te zien bij Netflix.