Het DC-universum is weer een superschurk rijker: Black Adam. Warner Bros' poging om à la Marvel een 'cinematic universe' op te zetten is tot op heden nog maar een matig succes. Hoewel de op zichzelf staande projecten zoals Wonder Woman en Shazam goed werden ontvangen, is DC nog niet succesvol in het neerzetten van een coherent universum. Met Black Adam, de aartsrivaal van Shazam / Captain Marvel (niet te verwarren met Marvels Captain Marvel) wordt nu een grote confrontatie opgezet. Maar is dit oorsprongsverhaal voor de slechterik wel nodig?
Het casten van Dwayne 'The Rock' Johnson in een serieuze(re) rol leek riskant. Normaalgesproken speelt hij een vriendelijke en stoere goeierik, maar hier laat hij op overtuigende wijze zijn oorlogskreten horen. Niet dat zijn acteerwerk van een bijzonder hoog niveau is, maar Black Adams destructieve kracht komt goed naar voren. Vijfduizend jaar nadat Adam is opgesloten in een tombe wordt hij bevrijd door Adrianna, een historica die zich verzet tegen de tirannie van de criminele organisatie Intergang die in het fictieve Kahndaq de dienst uitmaakt. Adam, die een slaaf was vóór hij zijn superkrachten kreeg, gaat op een gewelddadige queeste om een einde te maken aan deze overheersing.
De grote destructie wordt met veel spektakel in beeld gebracht, begeleid door denderende muziek van Lorne Balfe. De actie wordt nóg imposanter door de toevoeging van de Justice Society, een soort mini-Suicide Squad. De kleine groep helden heeft genoeg charme om hun scènes te dragen. Vooral Pierce Brosnan lijkt veel plezier te hebben met zijn rol. Helaas zorgt het ook voor een overdaad aan personages waar de film niet helemaal raad mee weet. Naast al deze superhelden zijn Adrianna, Amon en de slechte Ishmael er ook nog, maar ze worden onvoldoende uitgediept om een stabiele emotionele kern te vormen. Het buitengewoon slechte acteerwerk van Bodhi Sabongui helpt ook niet.
Dit maakt de confrontatie tussen de Justice Society en Black Adam er niet minder vermakelijk op. Doordat Adam Kahndaq probeert te verlossen van een militaire dictatuur borrelt een spanning op tussen de lokale bevolking, die Black Adam steunt, en de goedbedoelende groep helden. Hoe destructief de werkwijze van Adam ook moge zijn, deze imperialistische kritiek op de Amerikaanse zucht om met geweld vrede te forceren is een aangename en effectieve toevoeging. Daarnaast benadrukt het nogmaals dat Black Adam in zijn verhaal geen slechterik is, maar meer een antiheld.
Het heerlijk rappe tempo waarmee Black Adam door de twee uur raast compenseert het gebrek aan structuur. Het initiële conflict is weliswaar pakkend, maar door de hoge snelheid worden te veel personages en conflicten opgezet, waardoor de uiteindelijke climax uit het niets gegrepen lijkt. Vooral de antagonist in het eindgevecht lijkt uit een compleet andere film te komen. Wat een episch einde had moeten zijn voelt daardoor leeg. Hoeveel glans je film ook heeft, zonder goede inhoud laat hij geen blijvende indruk achter.
