De Nederlandse kinderfeestenkalender begint sinds jaar en dag zo rond eind augustus, wanneer de eerste pepernoten in de schappen verschijnen. Deze kalender vol oer-Hollandse traditie heeft tegenwoordig een internationaler onderdeel, eentje met geesten en gegriezel. Dat betekent ook dat een nieuwe voorraad griezelfilms ons land binnenkomt. Nelly Rapp: Monsteragent bijvoorbeeld, gebaseerd op een Zweedse kinderboekenserie. Maar of die import nou altijd een aanwinst is?
In de wereld van Nelly Rapp is een geheim agentengenootschap voortdurend op jacht naar monsters. De welbekende spoken, vampiers en Frankensteinmonsters vormen namelijk een gevaar voor het normale leven. Nelly zelf is een roodharig, eigenwijs Zweeds meisje, dat er dankzij haar rijke fantasie een behoorlijk eigen belevingswereld op na houdt. Voor wie dit weinig origineel klinkt: haar moeder was een zogenaamde monsteragent, die is verdwenen tijdens een geheime missie. Nelly zelf is verteld dat haar moeder is omgekomen bij een ongeluk en zij is lange tijd ver weggehouden van de hele monsterwereld.
Gelukkig is voor dit Zweedse scenario niet alleen gekeken naar andere kinderfilms voor inspiratie. Ook de maatschappij is goed en vooral ook kritisch bekeken. De leider van het Monsteragentschap heeft namelijk een nieuw plan. Hij wil de monsters niet accepteren of bestrijden, maar in een menselijk keurslijf drukken. Wanneer je ze met een kleine medische ingreep hun eigen identiteit afneemt en een overhemd aantrekt, draaien ze zo mee in de lagere regionen van onze maatschappij. Probleem opgelost dus. Nelly komt erachter dat met deze aanpak de persoonlijkheid van de monsters verloren gaat, monsters die eerder onbegrepen dan onwelwillend blijken.
Voor dit eenvoudige ethische vraagstuk hoef je natuurlijk geen groot denker te zijn. Nelly Rapp: Monsteragent is dan ook bij uitstek een kinderfilm. De thema's zijn voor kinderen, de grappen zijn voor kinderen en er komt een TikTok-achtig dansje langs. Deze onderdelen zijn helaas wel erg mager en weinig fantasierijk uitgewerkt. Ook het gegriezel valt mee, de monsters zijn meer knuffelbaar dan om echt van wakker te liggen. En ook de redelijk vlakke Nederlandse nasynchronisatie maakt deze herfstspokenfilm niet levendig of spannend.
Voor ouders die op zoek zijn naar een film dit Halloweenseizoen kan Nelly Rapp: Monsteragent een redelijke optie zijn. Niet vanwege de hoge amusementswaarde van de Zweedse productie zelf, maar de thematiek is overzichtelijk en de monsters leveren geen huilend kind naast je bed op middenin de nacht. Misschien is er zelfs nog iets na te praten over acceptatie, inclusie en pesten. Voor iedere andere bioscoopzoeker valt bij deze Pippi-Potter-potpourri weinig te genieten.
