Regie: Anna Foerster | Scenario: Maggie Cohn, Jack Stanley | Cast: Allison Janney (Lou), Jurnee Smollett (Hannah), Logan Marshall-Green (Philip), Matt Craven (Sheriff Rankin), Ridley Asha Bateman (Vee), e.a. | Speelduur: 107 minuten | Jaar: 2022

Allison Janney zit al ruim dertig jaar in het acteervak. Eerst kleine rollen, toen belangrijke bijrollen en uiteindelijk hoofdrollen. Veelzijdige rollen ook, van zachtaardige moeder met psychische problemen in American Beauty tot hilarische ex-alcoholist in de sitcom Mom. Wat nog ontbrak was een rolletje als vechtersbaas, maar die zie je ook niet echt bij haar passen. Totdat je Lou kijkt en beseft dat je je daar lelijk in hebt vergist.

Tijdens een storm wordt het dochtertje van alleenstaande moeder Hannah ontvoerd door haar psychopathische ex. Door de vernietigende weersomstandigheden kan ze voor hulp alleen terecht bij haar buurvrouw en huisbaas Lou. Deze normaal gesproken op zichzelf zijnde pessimistische zuurpruim verrast Hannah door direct actie te ondernemen. Als een ware professional achtervolgt ze de dader. Er blijkt meer achter Lou te schuilen dan Hannah dacht, nog afgezien van haar militaire vaardigheden.

Janney zet als Lou realistische bikkel neer: ze is op leeftijd en niet bepaald gespierd, dus behalve klappen uitdelen moet ze er ook wat incasseren. Dat het op dergelijke momenten wat lastig is met haar te doen te hebben ligt gelukkig niet aan Janney, maar aan het feit dat de film te snel op gang komt.

De film is amper begonnen en je begint pas net kennis te maken met de personages - en vooral Lou is niet bepaald makkelijk om mee te sympathiseren, als zuurpruim die zich niet aan wetten of regels houdt - of er barst letterlijk en figuurlijk al een storm los. Dat de situatie redelijk spannend en intrigerend is komt puur doordat hij zich zo plots en mysterieus aandient. Niet omdat je al een band hebt met de moeder en dochter die van elkaar worden gescheiden.

Het helpt dat de film daarna geheel bij dit plot blijft, waarbij Hannah met hulp van Lou op het spoor is van haar dochtertje en haar geschifte vader. Er zijn rustmomenten waarop je iedereen iets beter leert kennen, maar in diezelfde momenten zit weer een ander aspect waar misschien niet elke kijker van gediend is: wending na wending.

Geheel verrassend is het niet dat deze thriller een mysterie bevat dat gaandeweg wordt ontrafeld, want aan het hoofd van deze productie staat J.J. Abrams (Lost, Cloverfield). De beste man heeft ook er ook een handje van zijn jeugdsentiment in zijn films te verwerken, wat zich er in dit geval in manifesteert dat Lou zich afspeelt halverwege de jaren tachtig. Er lijkt geen duidelijke reden voor te zijn, behalve dat het shots oplevert die doen denken aan films uit dat decennium.

Terwijl de wendingen zich langzaam opstapelen wordt duidelijk waarom het verhaal zo snel van start ging, maar dat maakt het er niet beter op. Er had best wat meer tijd mogen worden genomen om te nestelen in de setting voordat deze overhoop wordt gehaald. En ook al geven de twists wat meer achtergrond, zijn die echt nodig? Is het niet al spannend genoeg dat twee dames met een achtervolging in het bos een gekidnapt meisje terug proberen te krijgen?

Met Allison Janney als pittige tante was dat zeker al voldoende. Het is genieten om haar in deze rol te zien. Ook al zal er geen reeks actiefilms volgen met haar in de hoofdrol, het is fijn om een keer deze kant van haar te hebben gezien. Ondanks de gebreken is Lou geen slechte film. Hij is prima vermakelijk, maar grotendeels vanwege haar.

Voor puristen op het gebied van visuele effecten zal het soms tandenknarsen zijn. Het is redelijk makkelijk te zien wat er allemaal uit de computer is komen rollen en goed merkbaar wanneer de acteurs eigenlijk voor een greenscreen staan. Als je daar geen oog voor hebt, is er niets aan de hand.

Op de wending na is Lou het type rechtlijnige actiefilm uit de jaren tachtig. Er is één specifieke situatie gaande en daar blijven we bij tot deze op een of andere manier tot een einde komt. Met natuurlijk het verschil dat de hoofdrol niet is weggelegd voor een vent met brede armen en kaak (en mogelijk een spraakgebrek), maar twee dames die hun vrouwtje staan.

Het is fijn dat dit gewoon de situatie is in plaats van dat de film het er dik bovenop legt. Het maakt hem een stuk feministischer door hem niet uitgesproken feministisch te maken. Erg verfrissend dus om een film te hebben die sterke vrouwen laat zien op een nonchalante wijze. Misschien handig om dan maar af te ronden voordat deze recensie er wel een groter punt van maakt dan de film zelf.

Lou is te zien bij Netflix.