Haast niets iconischer dan de buitenwijk van een Amerikaanse stad in de jaren vijftig. IJverige huisvrouwen zwaaien elke ochtend hun echtgenoot uit als hij met zijn blinkende bolide naar zijn werk gaat. 's Avonds staat er een uitgebreide maaltijd op tafel. Overdag roddelen en kleppen de vrouwen heel wat af tussen het schoonmaken, de balletles en het zorgen voor de kinderen door. De Amerikaanse droom in een notendop, maar we weten allemaal de wrange keerzijde.
De perfecte gezinnen - altijd goedlachs, nooit problemen en keurig netjes - die de buitenwijk van de thriller Don't Worry Darling hebben betrokken kunnen feilloos meegaan in het ideaalbeeld. Wat de mannen precies uitvoeren in de woestijn van Californië is voor hun echtgenotes een raadsel. Maar ach, ze stellen geen vragen want vragen en vooral de antwoorden die je er op krijgt maken het leven alleen maar nodeloos ingewikkeld. De families maken deel uit van het utopische Victory-project, opgestart door hun werkgever die ook in de wijk woont. De Britse Jack en zijn vrouw Alice zijn een van de stellen. Hun perfecte leventje loopt gevaar als Alice doet wat ze nou juist niet moet doen: vragen stellen.
Het tweede regieproject van Olivia Wilde - hier ook te zien in een bijrol - had behoorlijk wat voeten in de aarde. De studio's vochten na Wildes debuut om haar volgende project. De casting verliep allesbehalve vlekkeloos - Shia LeBoeuf werd na wangedrag ontslagen - en kennelijk kon Wilde het ook totaal niet vinden met hoofdrolspeelster Florence Pugh. Dit alles zie je er niet aan af. Lange tijd wordt dit spannende drama gedreven door een aangenaam gevoel van vervreemding en mysterie. Het begint allemaal nadat Alice een merkwaardige observatie in de woestijn doet en op onderzoek uitgaat. En waarom gedraagt de buurvrouw zich zo hysterisch?
Dan is er ook nog de weldoener van het project die barst van de charme en charisma maar ondertussen alles onder controle wil houden. Wilde speelt met het vastgeroeste beeld van de Amerikaanse middenklasse in de jaren vijftig compleet met de bijbehorende rolverdeling. Geen man kan excelleren zonder een vrouw aan zijn zijde. Dat deze laatste vooral gedwee haar mond moet houden en mak orders moet opvolgen in een milieu van bekrompenheid wordt gemakshalve maar achterwege gelaten.
Het kan niet anders dan dat deze omstandigheden in combinatie met Alice' nieuwsgierige aard voor problemen gaan zorgen. De ongelukkige huisvrouw, die een passievolle relatie met man Jack onderhoudt, ondergaat de gebruikelijke patronen van eigen ongeloof, zelf niet geloofd worden en tegenstand ondervinden vanuit haar omgeving. Dit stramien hebben we al duizenden keren voorbij zien komen, maar het is ingebed in ongebruikelijke omstandigheden en wordt uitgevoerd door een regelrechte heldin die door de weerstand die ze ervaart alleen maar strijdvaardiger wordt.
"Hoe zeggen de Engelsen dat ook alweer?", vraagt een van zijn buurmannen Jack. "'Keep calm and carry on' was het toch?" Dat is allesbehalve het voornemen van Alice. Dat er iets flink mis is in het vredige Victory moge duidelijk zijn en samen met Alice gaat de kijker op onderzoek uit. Een theorie die wellicht in de eerste scènes al oppopt blijkt uiteindelijk ook te kloppen, maar dit doet er eigenlijk weinig toe. De geringe mate van voorspelbaarheid wordt tenietgedaan door de opbouw en dramatische conflicten die zich voortdurend manifesteren. Wilde voert een strakke maar levendige regie, waarbij de felle kleuren van de jaren vijftig en de zinderende woestijnhitte steeds verstikkender worden.
Eenmaal ontvouwen roept Don't Worry Darling een heleboel vergelijkingen op met andere films, die uit angst voor spoilers hier niet opgesomd zullen worden. De uitstekend acterende cast maakt het plaatje compleet. Zelfs voormalig One Direction-ster Harry Styles brengt het er als tweede keus prima vanaf. Het kan haast niet anders of de cast heeft maar delen van het script ontvangen, wat de enige logische verklaring lijkt voor het soms treffend apathische en naïeve spel. Op momenten is Wildes tweede film Lynchiaans en Hitchcockiaans tegelijk. Niet geniaal, maar wel een verfrissende onconventionele mindfuck.
