Regie: Marc Crehuet | Scenario: Marc Crehuet | Cast: Malena Alterio (Cristina/Cristian), Santí Millán (Álvaro), Natalie de Molina (Paula), Carlos Areces (Alberto), Carlos Bardem (Ernesto), e.a. | Speelduur: 79 minuten | Jaar: 2022

Soms komt er een film voorbij waarvan het idee al intrigerend genoeg is om de interesse te wekken. Het scenario kan vervolgens dat idee vleugels geven of de grond in boren. Espejo,Espejo begint in de wolken, maar stort in de laatste minuten met een belachelijk slechte finale toch weer terug naar de aarde.

In Espejo, Espejo kunnen mensen met hun spiegelbeeld praten. Sommigen krijgen advies van hun evenbeelden terwijl anderen erdoor de grond in worden geboord. In deze wereld wordt het kantoor van een prestigieuze make-upfabrikant gerund door narcistische rokkenjager Álvaro. Het bedrijf moet echter met de tijd mee om nog omzet te kunnen maken en daar is de jonge en excentrieke Paula geschikter voor.

Naast deze strijd om het leiderschap en de toekomst van het bedrijf trekt de film ook tijd uit voor maar liefst drie andere personages en hun verhalen, wat knap is met een speelduur van slechts 79 minuten. Het betekent dat de scènes kort zijn, maar wel snel ter zake komen. Je raakt hierdoor geen seconde verveeld en al snel bekend met de verschillende kantoormedewerkers en hun spiegelbeelden.

De pastelkleuren van het kantoor bieden een prettige achtergrond voor de dialogen die het plot voortstuwen. Deze conversaties zijn snel en soms oprecht grappig. Personages worden wel een beetje als karikaturen neergezet, aangezien ze allemaal maar één uitgewerkte karaktereigenschap hebben, maar dat is de film vergeven vanwege zijn korte speelduur.

Regisseur Marc Crehuet is hoogstwaarschijnlijk allergisch voor camerastatieven aangezien het beeld het vaak een beetje heen en weer zwabbert. Hier raak je echter zo aan gewend. De visuele effecten zijn dan wel weer zeer sterk, waardoor het spiegelbeeld en degene voor de spiegel vlekkeloos samen in beeld kunnen zijn. De vrolijke muziek van componist Guillermo Martorell is een beetje overdadig, maar dat past wel bij de film met zijn vele kleuren en vreemde gimmick. Heel memorabel is deze muziek niet, maar ook zeker niet slecht en hij ondersteunt wat je ziet op een bevredigende manier.

Het slotstuk van Espejo, Espejo komt uit de lucht vallen in een poging de kijker te verrassen, maar het enige wat het bereikt is een gevoel van ontevredenheid, omdat de kijker niet eens de kans had te voorspellen wat er zou gebeuren. Dit einde geeft een nare bijsmaak omdat de film zich hier niet houdt aan de belangrijkste regel van het magisch-realistische genre: in werelden die door magie net iets anders zijn dan de onze, kan deze magie alleen dingen doen die vooraf zijn vastgesteld.

Naast de teleurstellende twist aan het slot zijn de voorlaatste scènes zo tenenkrommend dat het niet aan te zien is. De film ging de goede kant op met zijn personages en hun verhaallijnen, maar maakt deze bij het einde belachelijk en gooit daarmee zijn potentie overboord. Waar je een kwartier voor het einde nog treurt dat de film bijna afgelopen is, laat diezelfde film je naderhand met een gevoel van afschuw achter.

Espejo, Espejo is te zien bij Netflix.