Film en commercie kunnen een publiek beeld voorgoed veranderen. Een bekend voorbeeld is het uiterlijk van de Kerstman, dat door een Amerikaanse colaproducent de standaard is geworden. Een soortgelijk fenomeen is aan de hand met Keizerin Elisabeth van Oostenrijk. Door de Sissi-films met Romy Schneider uit de jaren vijftig hebben we een wel erg romantisch beeld van de vorstin gekregen. Dan komt Corsage behoorlijk rauw op je dak vallen.
De werkelijkheid was namelijk weerbarstiger. Elisabeth had moeite zich te voegen naar de strenge regels aan het hof, baarde in korte tijd drie kinderen (van wie een al heel vroeg stierf) en leed aan een eetstoornis. Maar in haar tijd was ze wel degelijk een ware beroemdheid, al hadden veel van haar onderdanen haar nog nooit in levenden lijve mogen aanschouwen. Het leven van Elisabeth eindigde abrupt toen een anarchist haar doodstak.
De Oostenrijkste filmmaker Marie Kreutzer koos ervoor de latere jaren van de keizerin in beeld te brengen. Elisabeth was in 1877 'al' veertig, wat voor haar functie en status kennelijk steenoud was. Dagelijks neemt ze een verfrissend bad en laat ze zich strak insnoeren in haar korset om het publieke schoonheidsideaal maar hoog te houden. Er is haar alles aan gelegen om Oostenrijk samen te smeden met buurland Hongarije, maar deze inspanningen worden haar niet in dank afgenomen. Haar huwelijk met Franz Jozef is echter ingedut en halsstarrig probeert ze de levendigheid en spanning van haar jongere zelf terug te vinden. Alsof haar schoonheid het enige is dat ze bezit.
Kreutzer maakt meteen duidelijk dat het hier niet gaat om een waarheidsgetrouwe verbeelding van het leven van Elisabeth van Oostenrijk. Welke delen kloppen en niet maakt ze echter niet duidelijk. Dit werkt ook gemakzucht in de hand, vaak ingegeven door budgettaire beperkingen. Een harpiste het Rolling Stones-nummer As Tears Go By horen spelen en zingen is nog wel charmant. Maar lastiger wordt het als de keizerin het Weense slot Schönbrunn betreedt en de glazen deuren, die er vanwege het museale karakter van het gebouw vandaag de dag staan, op de achtergrond zichtbaar zijn. Om nog maar te zwijgen van het veel te moderne schip in de afsluitende scène die bovendien een belachelijke wending aan het leven van de keizerin geeft.
Anachronismen wanneer het de regisseur uitkomt. Dat deed vakgenoot Sofia Coppola met haar epos over Marie-Antoinette toch een stuk beter. Eromheen zien we een beeld van Sissi van wisselende kwaliteit. Enerzijds is het een perfectionist die haar fans met gemak weet te bespelen, anderzijds leidt ze aan onzekerheid en regelt ze zelfs een nieuwe lover voor haar vreemdgaande man omdat ze samen met haar eenzaamheid het ouder worden maar niet kan accepteren. Kreutzer zet haar bovendien graag neer als het evenbeeld van Lady Di door Elisabeth regelmatig in contact te brengen met de geesteszieken. De functionaliteit van al deze wilde fantasieën ontgaat je.
Corsage is op momenten uiterst flamboyant en aanstekelijk om vervolgens weer ongekend saai en stroperig te worden. Kreutzer windt er geen doekjes om en pretendeert nergens de werkelijkheid te willen verbeelden. Haar fantasie is echter met haar aan de haal gegaan. Dit maakt deze biopic ondanks de uitmuntende vertolking van hoofdrolspeelster Vicky Krieps tot een ongebalanceerde, alternatieve versie van de werkelijkheid.
