Regie: Julius Avery | Scenario: Bragi F. Schut | Cast: Sylvester Stallone (Joe), Javon 'Wanna' Walton (Sam Cleary), Pilou Asbæk (Cyrus), Dascha Polanco (Tiffany Cleary), Martin Starr (Albert Cassler), Jared Odrick (Farshad), e.a. | Speelduur: 99 minuten | Jaar: 2022

Videocassettes zijn onder bepaalde groepen erg populair, ook in Nederland. Mensen komen samen om oude B-films te bekijken in slechte beeldkwaliteit. Een van de bekende genres is 'urban crime', waarin een misdaadkoning heerst over een verloederde stad. De setting is ietwat sciencefiction, punkpersonages rijden rond in futuristische auto's en een jong diefje met een grote mond steelt het hart van de held, die uiteindelijk de strijd met de slechterik zal aangaan. De makers van Samaritan zijn (vermoedelijk) fans van dit soort films.

In deze film is de rol van crimineel-doch-potentieel joch voor Sam, die aanhanger is van de theorie dat de superheld Samaritan nog leeft. In een ver verleden ging deze onverwoestbare man namelijk episch op vuist met zijn broer Nemesis, die gelijkwaardige krachten bezat. Beiden leken ten onder te zijn gegaan in een explosie. Omdat Sam dat niet gelooft, weet hij hoe de vork in de steel zit wanneer buurman Joe een buitengewoon sterke en onaantastbare man blijkt te zijn. Goeie timing, want een lokaal misdaadprinsje heeft het in zijn hoofd gehaald om de nieuwe Nemesis te worden.

De film opent met niet slechts de begintitels, maar ook een razendsnelle vertelling over de twee broers die de kracht van superhelden bezaten. Accepteer alles maar voor wat het is, want mocht je vragen hebben als "Hoe kwamen deze broers aan hun krachten?" en '"Zijn dit de enige twee mensen ter wereld die puur toevallig superkrachten hebben?" zullen niet worden beantwoord. Samaritan en Nemesis zijn figuren die er ooit waren en nu niet meer.

Dat klinkt als een stripverhaal, maar Samaritan zag ooit het licht als een filmscript. Echter, omdat niemand er iets in zag, werd het verhaal uiteindelijk maar uitgevoerd als 'graphic novel' en pas toen het in die hoedanigheid bekend werd, wilde men er alsnog een film van maken. Hoe dan ook lijkt de inspiratie voor dit werk te liggen bij de 'urban crime'-films van de jaren tachtig.

In die tijd was Sylvester Stallone een megaster, dankzij onder andere zijn Rocky- en Rambo-films. Niet dat hij uitsluitend in meesterwerken zat, maar in de typische 'straight to video'-meuk kwam je hem niet tegen. Nu wel! Samaritan heeft alle elementen van een maffe actiefilm van veertig jaar geleden, deels bewust en deels onbewust. De productie is op sommige momenten redelijk knullig: scènes die lomp eindigen, hakkelige montage en gevechten die simplistisch in beeld zijn gebracht.

Als dat soort films zo zijn, waarom werden er dan zo veel van gemaakt - in die tijd en blijkbaar nu nog steeds? Omdat ze uiterst vermakelijk kunnen zijn! Stel geen lastige vragen, heb geen hoge verwachtingen, laat het allemaal over je heen komen en je amuseert je prima. Net als met de bijeenkomsten van videoliefhebbers zal Samaritan het meest tot zijn recht komen als je de film bekijkt met een groep vrienden waarin hardop grappen maken is toegestaan.

Bijvoorbeeld om Sylvester Stallone, die met zijn plastisch bewerkt hoofd hier en daar een foute oneliner aflevert. Of de slechterik met zijn schmierende acteerwerk. Anders wel om zijn handlangers, die erbij lopen als figuranten in een muziekvideo uit de jaren tachtig. Er is amper een muur te vinden zonder graffiti erop. Het enige dat ontbreekt, is een synthy soundtrack.

Samaritan is te zien bij Prime Video.