Regie: Fumihiko Sori | Scenario: Takeshi Miyamoto, Fumihiko Sori | Cast: Ryôsuke Yamada (Edward Elric), Atom Mizuishi (Alphonse Elric), Mackenyu Arata (Scar), Dean Fujioka (Roy Mustang), Kanata Hongô (Envy), e.a. | Speelduur: 125 minuten | Jaar: 2022

Vijf jaar nadat de eerste speelfilmbewerking van Fullmetal Alchemist fans wereldwijd hoofdpijn bezorgde, verschijnt met Fullmetal Alchemist: The Revenge of Scar een tweede poging. De hoop dat er ditmaal iets kijkbaars op het scherm kan worden getoverd (iets wat het bronmateriaal zeker verdient) kan gelijk overboord; dit vervolg is geen haar beter dan zijn voorganger. Van de fouten uit het verleden is niet geleerd en dus worden die allemaal opnieuw gemaakt. Er worden zelfs nog wat extra problemen bovenop gestapeld.

Het verhaal gaat zo enorm van de hak op de tak dat het geheel totaal niet te volgen is, vooral niet voor nieuwkomers. Het lijkt alsof terugkerend regisseur Fumihiko Sori een stuk of twintig momenten die iconisch waren in de manga en anime heeft uitgekozen en deze in twee uur heeft proberen te proppen. Hierdoor ontbreekt alle context die deze momenten voorheen zo goed maakten en blijft er een warboel over van losstaande scènes. Je kunt proppen wat je wilt, maar soms past het gewoon niet.

Het tempo van de film ligt zo ontzettend hoog dat er geen enkele tijd is om personages te leren kennen, verhaallijnen op te zetten of te snappen wat er precies gebeurt. Hierdoor kan geen enkele connectie worden opgebouwd met de personages in een verhaal dat er vol mee zit. Het eindproduct voelt hierdoor enorm vlak en inhoudsloos aan. Het getuigt van een gebrek aan liefde voor en begrip van het bronmateriaal.

De opgevoerde schurk Scar is bijvoorbeeld in de manga een enorm gelaagd personage met een intrigerende verhaallijn, maar wordt hier helaas gereduceerd tot wat bij elkaar geraapte scènes die moeten laten zien hoe stoer hij is. Zijn beweegredenen en achtergrondverhaal komen enkel met gierende banden voorbij. Enorm zonde van dit iconische personage. Deze aanpak wordt overigens bij elk nieuw personage toegepast, terwijl bestaande personages niet verder worden uitgediept.

Dat het bronmateriaal letterlijk overnemen niet altijd werkt, stond in een memo die men klaarblijkelijk niet heeft gelezen. Bepaalde ontwerpen van personages werken in hun overdrevenheid goed in manga- en animevorm, maar overtuigen totaal niet in een speelfilm. Hierdoor valt enig inbeeldingsvermogen of realisme weg. Hetzelfde geldt voor gedragingen van personages. Zodanig boos worden dat er stoom uit je oren komt en zoveel honger hebben dat je twaalf schalen eten verorbert, komen gewoonweg niet goed over wanneer je met echte mensen te maken hebt.

Mogelijk hadden het uiterlijk en de actie redding kunnen bieden, maar de CGI lijkt uit de jaren negentig te komen. Deze is zo ontzettend lelijk dat het enorm afleidt en de film zit er ook nog eens overvol mee. Daarnaast is de choreografie van de gevechten bijzonder rommelig, waardoor vaak niet eens duidelijk is wat er precies gebeurt.

Er is daarnaast aan alles in de film te zien dat het nep is. Je ziet meteen dat men op sets bezig is en de kostuums en pruiken ogen zo ontzettend nep dat de gehele cast meer lijkt op een groep enthousiaste cosplayers dan personages in een miljoenenproductie. Het lijkt nog het meest op een fanfilm.

Fullmetal Alchemist: The Revenge of Scar is een zielloze productie die erop lijkt gemunt geld uit zakken van de fans te halen, zonder enige interesse in wat het originele verhaal zo goed maakte. Daarin komen de hoofdpersonages in de problemen omdat ze de waarde van een menselijke ziel onderschatten. Ironisch genoeg lijkt Sori precies dezelfde fout te zijn begaan. Overigens eindigt dit vervolg midden in het verhaal, wat erop duidt we helaas nog niet het einde van deze filmreeks hebben gezien.

Fullmetal Alchemist: The Revenge of Scar is te zien bij Netflix.