Petar Bonchev droomde ervan om als astronaut de ruimte te verkennen, maar de toekomst bepaalde een ander carrièrepad. Drie maanden per jaar rijdt hij per vrachtwagen door Europa om goederen te vervoeren. Die dagen is de cabine zijn woning. Deze is niet groot, maar dat vindt Petar niet erg. Het is zijn woon- en eetkamer, de plek van waaruit hij iedere dag naar de wereld kijkt. Dat perspectief geeft de documentaire A Parked Life een benauwde en geladen sfeer. Petar vindt het op zich prima om zo brood op de plank te krijgen, maar het werk is ook geestdodend.
De eerste maand is het rijden geen probleem, aldus Petar. Maar dan begint de routine op te breken. Het is slapen, wakker worden, rijden, slapen, wakker worden, rijden, slapen, wakker worden, rijden... In de tweede maand gaat de cyclus op de zenuwen werken. In de derde maand is de kans op ongelukken het grootst. De ongelukken die hij met de vrachtwagen heeft ervaren, vonden allemaal plaats in de derde maand.
Soms is er sprake van een verzetje. Dan komen vrachtwagenchauffeurs samen, bijvoorbeeld op een parkeerplek, en gaat er vlees op het rooster en wordt er flink gedronken. De mannen bespreken wat hen op de wegen is overkomen en delen roddels. Of iemand belt even met zijn vrouw om te vragen hoe het vlees ook alweer moest worden klaargemaakt. Daarna gaat de voet weer op het gaspedaal. De klant wacht immers op zijn of haar product.
Het is eenzaam werk. Een baan die best wat uithoudingsvermogen vergt en spanningen oproept. Maar regisseur Peter Triest weeft er vakkundig een dramatisch tweede laagje in. Petars thuissituatie blijkt weg te zakken in drijfzand. Terwijl hij op weg is om geld te verdienen, zitten zijn vrouw en zoontje namelijk thuis. En Petars geliefde is dat inmiddels spuugzat. Hun gesprekken, die verlopen via videobelletjes, krijgen een venijnig karakter, waarbij beschuldigingen over en weer niet worden geschuwd. Denk aan het niveau "ik wou dat ik je nooit was tegengekomen".
Triest geeft ook kleine beetjes prijs over Petar zelf. Zijn vader overleed toen hij nog jong was en dat trauma is hij nooit helemaal te boven gekomen. Misschien dat hij daarom droomde over het leven van astronaut. Zo kon hij wegvluchten van de ellende, ver boven de wereld zweven, in een zelfverkozen bubbel. Dat zal hij nu ongetwijfeld ook willen doen.
Petar is met beide benen op de grond gebleven, je krijgt sterk de indruk dat hij ook op de grond is gevlucht. Het kan niet anders of zijn huwelijk zal wegsmelten. Je hoopt vooral dat het zoontje goed terecht zal komen. Hopelijk kiest dat kereltje voor een ander beroep. A Parked Life is net te kort om echt diep te snijden, maar maakt evengoed indruk.
