In 2019 bracht de Roemeense filmmaker Anca Damian haar eerste lange animatiefilm uit: Marona. Een magische, fantastische film over het hondenleven van het stervende hondje uit de titel. Net zo magische is Damians nieuwste film, The Island, waarin de regisseur nog een stap verdergaat in het neerzetten van een fantastische wereld die je op momenten toch vaag bekend voorkomt.
Deze keer geen verhaal dat door een huisdier verteld wordt, maar een soort geanimeerde musical die het verhaal van Robinson Crusoe in een nieuw jasje giet. Denk je dit verhaal goed te kennen, laat bij het bekijken van de film dan vooral je verwachtingen los. De onverwachte wendingen zullen deze namelijk niet tegemoetkomen.
Robinson woont alleen op een eiland, waar hij de vluchtelingencrisis van dichtbij aanschouwt. Voor zijn neus spoelen de bootjes met mensen aan, soms ook mensen zonder bootje. Op een dag bereikt een man het eiland, als enige overlevende van een boot met mensen die Italië probeerden te bereiken. Robinson besluit hem Friday te noemen, naar de dag waarop hij de man vond.
Tot zover het simplisme. Het eiland verandert al snel in een uitbundige, absurde fantasiewereld waarin felle kleuren domineren. De stijl van The Island is nog veel speelser dan in Damians vorige film. Verschillende animatietechnieken, zoals 2D-tekeningen, collages met voorwerpen en computeranimatie, zijn met elkaar vermengd en de personages zien er nog vreemder uit en het perspectief op de wereld nog gekker. En tegelijk heel raak.
Bij momenten heb je geen idee waar je naar kijkt en waar de film heen gaat. Even denk je dat je je er maar het best aan kan overgeven, je mee laten slepen in de fantasiewereld die Damian heeft gecreëerd. Niets blijtk minder waar, want in de fantastische mix van poëtische dialogen, intrigerende muziek en grappige visuele effecten liggen serieuze boodschappen verborgen.
Robinson bekijkt de wereld via zijn tablet, maar die laat een ander beeld zien dan hoe een tafereel er in werkelijk uitziet. Het is hoe de meeste mensen vandaag de dag het nieuws consumeren, via een scherm dat ons beeld van de realiteit kan beïnvloeden. Naast de vluchtelingencrisis komen ook onderwerpen als de consumptiemaatschappij en onze drang om in een paradijs te leven voorbij.
The Island probeert je dus wel met een maatschappijkritische blik te laten kijken, maar maakt het je niet makkelijk. De film is enigszins gestructureerd door een verdeling in hoofdstukken, maar het zijn vooral de absurditeit, raadselachtigheid en de magische sfeer die domineren. Misschien had Damian hier een duidelijkere boodschap in kunnen verpakken, maar dat neemt niet weg dat The Island een feest is om naar te kijken. Dompel je onder en reis met de personages mee naar het paradijs. Wat het paradijs dan ook mag zijn.
