De New Yorkse Georgia Nolan droomt ervan brandweervrouw te worden. Helaas voor haar zijn het de jaren twintig en is het nog niet toegestaan om als vrouw bij de brandweer te gaan. Wanneer op mysterieuze wijze brandweermannen verdwijnen op Broadway, wordt Georgia's vader, een oud-brandweerman die nu kleermaker is, gevraagd zijn oude baan tijdelijk weer op te pakken. Georgia ziet een kans aan haar vader en de stad te bewijzen dat vrouwen ook geschikt kunnen zijn voor de brandweer. Verkleed als man probeert ze samen met haar vader en een paar eigenaardige vrijwilligers het mysterie op te lossen.
De opening toont een bruisend en kleurrijk New York, waarin we een kleine Georgia met haar hond het huis op stelten zien zetten met haar fantasieën over het zijn van brandweervrouw. Al vrij gauw daarna wordt ze ermee geconfronteerd dat haar droom vanwege haar geslacht nooit werkelijkheid zal worden. Fireheart stelt vervolgens gendernormativiteit aan de kaak op een manier die vergelijkbaar is met die van Mulan; in beide films doet een jonge vrouw zich voor als man om haar doel te verwezenlijken.
Ondanks dat de thematiek omtrent genderongelijkheid sterk wordt geïntroduceerd, verwatert deze na verloop van tijd. Richting het einde wordt dit hoofdplot zelfs compleet overschaduwd door een subplot. De film gaat daarmee van een verhaal over het doorbreken van tradities naar een verhaal over de betekenis van familie. Het hoofdplot probeert een verbinding te leggen tussen Georgia en de slechterik, die zou moeten laten zien hoe ze allebei de dupe zijn van een door mannen gerund systeem, maar de logica is daarbij ver te zoeken. De thematiek lijdt hier sterk onder.
Fireheart scoort vooral punten met de mooie beelden en goede muziek. De slechterik heeft zelf een artistieke kant, waardoor de verbrande crimescenes er schitterend uitzien. Het spookachtige uiterlijk van de slechterik helpt daarnaast met het overbrengen van detective-aspecten, waarbij de kijker wordt uitgenodigd zelf mee te denken over wie de mysterieuze brandstichter zou kunnen zijn. Ook New York komt mooi uit de verf door middel van excentrieke jazz-achtige muziek, gecombineerd met kleurrijke gebouwen en figuren.
Hoewel sommige beelden adembenemend mooi zijn, zijn andere aspecten dan weer niet om over naar huis te schrijven. De lichamen van personages lijken niet altijd als een geheel te bewegen. Ledematen gaan op momenten een beetje hun eigen gang, waarna de rest van het lichaam wat krakkemikkig volgt. Ook zijn er simpele conversaties waarbij de 'camera' op een afleidende manier beweegt en zijn er specifieke grapjes over New York die misschien niet altijd landen bij een jong Nederlands publiek. Maar ondanks deze schoonheidsfoutjes is Fireheart zeker een aanrader voor mensen met een brandend verlangen naar een audiovisueel spektakel
