Lu en Fati wonen in een religieus opvanghuis voor jonge moeders. Lu houdt niet van het gezag van de zusters die er de leiding hebben en verkiest feesten boven het opvoeden van haar dochter Nina. Fati heeft al een zoontje en is opnieuw zwanger. Zij kan de veilige haven van het opvanghuis wel waarderen. Met de kost van de nieuwe zuster Paola verandert de verhouding tussen Lu en Fati en laat Maternal zien dat moederschap lastiger te definiëren is dan je zou verwachten.
De personages in Maternal leven hun leven in de schaduw van religie en God, maar dit drama gaat over de menselijke relaties. Er zijn geen wonderen of simpele antwoorden, wel veel vragen en nuances. Regisseur en schrijfster Maura Delpero geeft een inkijkje in deze kleine gemeenschap, maar neemt de kijker niet aan de hand. De cameravoering is zakelijk, er zijn weinig close-ups en het verhaal draait niet om de emoties.
De film maakt het met zijn stijl lastig voor de kijker om betrokkenheid te voelen bij de personages. Daardoor kan de korte speelduur soms langer aanvoelen dan hij is. Toch is de keuze goed te begrijpen, want juist die afstand biedt ademruimte en geeft de kijker de mogelijkheid om zonder oordelen te zien dat een moeder niet simpelweg goed of slecht is. Daarnaast is het zelfs maar de vraag in hoeverre het hebben van een kind een vereiste is voor het zijn van een goede moeder.
Wanneer Lu verder uit beeld verdwijnt, ziet zuster Paola Lu's dochtertje vereenzamen. Dankzij haar groeiende vriendschap met Fati bouwt ze langzaam een band op met het meisje. Hoewel Paola niet de moeder is van Nina, biedt zij in zekere zin een veiliger thuis dan Lu ooit deed. Beide vrouwen lopen echter aan tegen het alziend oog van het opvanghuis en beiden worden niet geschikt geacht om voor het meisje te zorgen.
Als Lu weer terugkeert, wordt nog duidelijker dat er niet zomaar vaststaat wie de rol van moeder mag vervullen. Het kan in theorie makkelijk lijken om te zeggen dat Lu haar recht verspeeld heeft, zoals ook de zusters dat doen, maar de film gaat niet voor een dergelijke conclusie. In plaats daarvan laat deze een ander soort zusterschap tussen Fati, Lu en Paola zien.
Maternal toont compassie in een kille en kleurloze wereld. Waar de zusters zich achter hun smetteloze habijten verschuilen en zich verheven voelen boven de meisjes in het opvanghuis, zien we Paola ook zonder haar officiële gewaad. Dat symboliseert dat zij wel haar masker af durft te zetten en meevoelt met de jonge moeders. De vraag wat de beste oplossing voor Nina zou zijn beantwoordt de film niet. Juist dat kan het zaadje bij de kijker planten om eens op een andere manier over moederschap na te denken.
