De trein is een populaire setting voor films. Liam Neeson Commute er mee naar werk, je kunt er Strangers of The Girl tegenkomen en slaat hij op hol, dan is hij Unstoppable en heb je een Runaway Train. Door India rijdt The Darjeeling Limited, de Train to Busan zit vol zombies, er is een Murder on the Orient Express en er heerst sociale onrust op Wilfords Snowpiercer. Een imposant lijstje waaraan David Leitch de Japanse Bullet Train toevoegt. Lukt het hem om deze actiekomedie op de rails te krijgen of wordt het een enkele reis naar de vergetelheid?
Ladybug is een nogal sullige huurmoordenaar die onder het juk van Vrouwe Fortuna door het leven gaat. Hij wordt ingehuurd om een zilveren koffertje te bemachtigen, dat zich op het Japanse equivalent van onze Thalys bevindt. Er zijn echter meer bloeddorstige kapers op de kust en de ogenschijnlijke routineklus escaleert al snel naar een even opwindende als humoristische rit, waarbij duidelijk wordt dat alle 'passassingers' meer dan alleen het koffertje gemeen hebben.
Met David Leitch als machinist weet je dat het een rit vol actie wordt. De regisseur en voormalig stuntman heeft met films als John Wick en Atomic Blonde een duidelijk personagegedreven actiefilmstijl laten zien. Bullet Train ligt in het verlengde hiervan, maar anders dan normaal gebruikt Leitch ditmaal de dialogen om de personages kleur te geven. De film voelt bij vlagen schatplichtig aan het werk van Quentin Tarantino, maar doet qua toon vooral denken aan een zekere Britse regisseur.
Illustratief is het moordlustige duo van wie Ladybug het koffertje moet stelen. De laconieke wijze waarop huurmoordaarsduo de Tweeling in keurig BBC-Engels over dood en verderf kibbelt, doet ontzettend denken aan Guy Ritchies gangsterfilms. De dynamiek tussen Tangerine en zijn broer Lemon, die zijn moreel kompas ontleent aan de lessen uit Thomas de Stoomlocomotief, is bijzonder komisch maar wijst ook naar een inherent risico van het actiekomediegenre. Humor en spanning gaan prima samen, maar de weegschaal slaat altijd door naar één kant, meestal ten koste van de andere.
Ladybugs knullige vissershoedje beantwoordt welke van de twee het is geworden. Het is verfrissend om Brad eens in de huid van een niet-perfecte protagonist te zien kruipen, maar hij heeft te veel Pitt voor de rol en het personage lijkt soms meer voor iemand als Ryan Reynolds te zijn geschreven. Desalniettemin slaagt Pitt erin voldoende kleur aan de rol te geven en de wijze waarop hij continu ad hoc schakelt met al zijn 'pech' is zeer vermakelijk.
De prijs die wordt betaald voor de komische invalshoek is dat de boog van de overige personages vlak blijft. Met titels als de Wolf, de Prins en de Horzel maakt het niet uit dat ze al snel tegen het plafond van de karikatuur aanzitten, maar hun diepgang blijft hierdoor wel beperkt tot het niveau van de NS-omroepster.
Een actiefilm in de beperkte ruimte van een trein dwingt tot creativiteit, zowel qua choreografie als cameravoering, en de krappe wagons tegen een vijfhonderd kilometer per uur voorbijrazend landschap verschaffen urgentie. Maar doordat geen van de passagiers de actie opmerkt en de trein gaandeweg helemaal leeg raakt, wordt de setting meer een gimmick dan een huzarenstuk. Ook het land waar de trein doorheen raast wordt onvoldoende benut. Afgezien van een sporadisch shot van de Aziatische archipel en één typische neonwagon, verraadt niets dat we in Japan zijn. De grotendeels blanke cast spreekt ook niet bepaald tot de Aziatische verbeelding.
Het is echter de wisselstoring tussen de verschillende elementen waardoor de film soms dreigt te ontsporen. Leitch haalt duidelijk inspiratie uit vele hoeken, maar raakt het spoor bijster in zijn ambitie. Wanneer Ladybug bijvoorbeeld een gevecht onderbreekt om een flesje water te bestellen is dat zeker komisch, maar het ontneemt de verder uitstekend gechoreografeerde actie ook zijn spanning. Het thema van pech en geluk wordt bovendien tot op het ongeloofwaardige af uitgebuit, en hier slaat de balans dus duidelijk door naar de kant van de humor.
Een zinderende rit wordt Bullet Train dan ook nooit, maar als je de film benadert als een komedie met sterke actie-elementen dan is de rit zeker wel eersteklas. De film zit barstensvol leuke eigenaardigheden en Leitch' typische neon-noir-sausje verschaft voldoende sfeer. Aaron Taylor-Johnson verrast met een sterke vertolking en ook de overige karikatuurslechteriken vermaken genoeg. Hoewel hun verhaallijnen aanvankelijk als losse wagons aanvoelen vormt alles richting het einde een goed rijdende en solide trein. Maar zoals we ook van onze eigen Intercity's gewend zijn; hij heeft wel last van wat blaadjes op het spoor.
