Kinderen leven in hun eigen wereld. Een wereld die niet toegankelijk is voor volwassenen. Die ze niet kunnen begrijpen. Een geheime wereld, waarin magie nog mogelijk is soms. Eskil Vogt brengt deze wereld tot leven in The Innocents, die niet zo onschuldig zijn als de titel doet vermoeden.
Vogt doet dit op een hele andere manier dan bijvoorbeeld Celine Sciamma in Petite Maman. Zijn The Innocents is een film over vier kinderen tussen de zeven en tien, maar is niet geschikt voor kinderen van die leeftijd. Ook de vier acteurs moesten bij de première de zaal uit en mochten alleen voor en na de vertoning het podium op.
Vogts verdieping in de leefwereld van kinderen is ook een verkenning van hoe zij nog niet weten wat goed en fout is, geen controle over hun impulsen hebben en hun emoties een draaikolk van chaos zijn. Voeg daar bovennatuurlijke krachten aan toe, en het resultaat is een escalatie die steeds naardere en dodelijkere vormen aanneemt.
Ida en haar oudere zus Anna verhuizen tijdens de zomervakantie naar een appartementencomplex net buiten de stad. Anna is ouder, maar Ida moet soms op haar passen, want Anna is regressief autistisch. Sinds haar derde kan ze niet meer praten, en ook op andere manieren kan ze niet tot nauwelijks haar gedachtes, emoties of (fysieke) pijn uiten. Mensen denken daarom al snel dat ze die allemaal niet heeft, inclusief Ida, maar niets is minder waar.
Daar komen we achter doordat het nieuwe buurmeisje Aisha telepathische gaven heeft. Ze kan haar gedachten lezen en helpt haar met weer kunnen praten. De scènes waarin zij een speciale band krijgen, doordat Aisha haar van afstand helpt met 'mama' tegen haar moeder te zeggen, zijn zeer ontroerend.
Des te hartverscheurender is het als buurjongen Ben daartussen probeert te komen. Hij heeft ook telepathische en zelfs telekinetische gaven, net als Aisha en Anna, en met hun hulp ontwikkelt hij die. Maar hij kan ook onverwachts gemeen zijn en koestert ernstige wrok als hij denkt buitengesloten of gepest te worden. Gecombineerd met een compleet gebrek aan controle over zijn emoties, wordt zijn impulsieve gedrag steeds enger en gevaarlijker. Voor hemzelf, maar vooral voor iedereen om hem heen.
Om dit verhaal geloofwaardig te maken, was het essentieel om een goede cast kindacteurs te verzamelen. Vogt zocht een jaar lang naar de juiste kinderen, en bracht ze daarna bij elkaar om ze vrienden te laten worden, zodat ze allemaal op dezelfde golflengte zouden zitten tijdens de opnames. Oorspronkelijk was de rol van Anna geschreven voor een veertienjarige jongen, maar de tienjarige Alva Brymsto Ramstad bleek zo goed te zijn dat Vogt zijn script aanpaste aan haar.
Vervolgens lukte het Vogt ook om ons zoveel mogelijk in hun wereld te verplaatsen, door veel met close-ups van de kinderen te werken. Maar ook door die te contrasteren met wijde shots van lege ruimte om hen heen. Om hen te isoleren in hun eigen wereld, waar volwassenen nauwelijks een rol in spelen.
Vogt laat ons ook herinneren hoe het was om kind te zijn, door zoveel mogelijk te laten zien hoe kinderen de wereld ervaren, inclusief het aanraken en voelen van alles om hen heen, en dat ook in het camerawerk te laten terugkeren. Door het zo functioneel inzetten van filmtechnieken en de vier uitstekende kindacteurs wordt de spanning, wanneer die wordt opgevoerd, bijna ondraaglijk.
