Sinds Fabiola jaren geleden moest toezien hoe haar partner tijdens het duiken naar de donkere bodem zonk, worstelt zij dagelijks met het trauma. Om de diepgaande wond toch een plek te geven, reist zij met haar vader César en dochter Gabi terug naar haar vaders geboorte-eiland. Daar ontstaat een merkwaardige driehoeksverhouding. Fabiola heeft het sterke gevoel dat er iets speelt tussen César en Gabi. Haar dochter walgt van de ideeën die Fabiola zich inbeeldt, César houdt zich opvallend stil.
Regisseur Claudia Pinto verankert het perspectief zo stevig met Fabiola dat de kijker geen andere keuze heeft dan met haar mee te gaan. Is zij paranoïde? Loopt zij vast in tunnelvisie? Of gebeuren er wel degelijk dingen in het donker terwijl zij ligt te slapen? Hebben wij hier te maken met iets in de geest van Festen of gaat dit richting een thriller waarin Fabiola haar verstand verliest?
Intussen strooit Pinto plagerig met details die op het eerste gezicht niets met het verhaal te maken hebben. Bijvoorbeeld een scène waarin de drie gaan varen en César naar het open water wijst. Daar moet je absoluut niet naartoe gaan, waarschuwt hij. Levensgevaarlijk. Is deze terloopse opmerking bedoeld als voorbode op wat komen gaat? Of is er sprake van sfeertoevoeging?
Heel langzaam brengt Pinto duidelijkheid in het schijnbaar stuurloze Las Consecuencias. De personages dobberen een tijd lang in troebel water, totdat de gruwelijke waarheid naar boven komt. Het is een waarheid die slechts een paar regels nodig heeft, maar wel meteen het verhaal kantelt. Fabiola is niet eens het echte hoofdpersonage. Haar trauma, de reden om überhaupt naar dit eiland te komen, raakt op de achtergrond. Onder de zeespiegel van Las Consecuencias gaat een dieptragische familietragedie schuil, een gruwelijk geheim waar César zijn leven lang mee heeft geworsteld.
Vanaf dat moment presenteert de film zich als een subtiele, aardedonkere en zeer complexe psychologische thriller, die zich vastbijt in ongemakkelijke materie. Te veel weggeven is zonde, maar Las Consecuencias wil vooral duidelijk maken dat er meer kleuren zijn dan donker en wit. Meer richtingen dan links en rechts. Er bestaan nuances. Of we dat willen of niet.
Het einde is prachtig. Zonder er woorden aan te geven stuurt Pinto de personages definitief de duisternis in en smelt het beeld naar absoluut donker. De eindtitels verschijnen. En daar mogen wij het mee doen. Wie zin heeft in een ijskoude thriller is hier aan het juiste adres. Kijk hem wel in de intimiteit van een filmhuistheater. Daar zal Las Consecuencias het beste tot zijn recht komen.
