Het moederschap combineren met een gevangenisstraf is een uiterst zware opgave, zo blijkt wel uit 107 Mothers. De film is gebaseerd op waargebeurde verhalen van honderdzeven moeders die vastzaten in de gevangenis in Odessa. De spanning van de moeders tegenover de beperking van hun vrijheid is aangrijpend. Toch brengt regisseur Peter Kerekes het geheel te statisch in beeld.
Lesya heeft haar man vermoord en moet een straf van zeven jaar uitzitten terwijl ze nog zwanger is van deze echtgenoot. Na de bevalling mag ze haar zoontje enkele uren per dag zien, om mee te spelen of borstvoeding te geven. Toch dreigt Lesya haar zoon kwijt te raken aan een weeshuis, omdat ze geen contact meer met haar familie heeft. Ze zal vanuit de gevangenis verzoening met hen moeten vinden om haar zoon een thuis te kunnen bieden.
De Slowaakse Regisseur Kerekes, die vooral veel ervaring heeft als documentairemaker, liep voor research al een tijd mee in de gevangenis van Odessa. Het resultaat is dat alle heftige verhalen van de vrouwen die langskomen ook waargebeurd zijn en de meeste vrouwen zichzelf spelen in de film. De authenticiteit van de geportretteerde moeders komt dan ook erg goed naar voren.
Toch ontbreekt een emotionele connectie tot de heftige verhalen die langskomen. Kerekes filmt de vrouwen op een bijna klinische wijze. Vrijwel alle shots zijn statisch en afstandelijk. De film zoekt zeker geen sentimentaliteit op, maar zelfs de meer droevige momenten komen niet echt binnen. De personages lijken op een bepaalde manier onbereikbaar, zelfs wanneer ze zeggen waarom ze een moord gepleegd hebben.
Het kloppende hart van de film bevindt zich vreemd genoeg bij de directeur van de gevangenis, Iryna. Zij biedt steun aan alle vrouwen en geeft ze waar nodig advies. Ze woont op het gevangenisterrein en maakt in haar appartement zelfs de brieven van de geliefden van de vrouwen open om te controleren of er geen foute dingen in staan. De moeder van Iryna wordt ondertussen gek dat haar dochter maar geen man kan vinden vanwege haar werk en de ligging van haar woning.
De verhalen van de vrouwen in de gevangenis zijn erg interessant. Veel van de moorden die ze gepleegd hebben kwamen voort uit een vorm van zelfverdediging tegenover een man. Wanneer verschillende vrouwen tegenover de camera hun verhaal doen, komt dit goed binnen. Dit bewijst echter vooral dat de kern van deze film misschien toch vooral goed zou werken als documentaire. Desondanks weet Kerekes ook in deze speelfilm dit belangrijke verhaal te vertellen en tegelijkertijd de grenzen van fictie en documentaire op te rekken.
