Een Viking uit de ruimte die met zijn magische hamer via een regenboogweg het universum doorsteekt. Een absurd gegeven waar Taika Waititi gelukkig wel raad mee weet. De regisseur zet de door hem met Ragnarok ingeslagen richting voort en bewijst dat Thor terecht het eerste Marvelpersonage is dat een vierde film aan zijn resumé mag toevoegen. Thor: Love and Thunder is een komische film van kosmische proporties die je als de donder in de bioscoop moet gaan zien.
De laatste keer dat we Thor zagen was in Avengers: Endgame, waarin hij een emotionele eter bleek te zijn. Zijn eetlust, proportioneel aan het door Thanos veroorzaakte leed, maakte van hem eerder de god van de hamburgers dan van de donder. Gelukkig is hij ondertussen van het Big Lebowski-dieet afgestapt en vult hij zijn dagen als uitzendkracht bij de Guardians of the Galaxy. Flirtend met Valhalla gaat hij strijdend door het leven, maar diep van binnen mist de zoon van Odin een stukje zingeving. De film vertelt het verhaal van zijn reis naar zelfontplooiing, waarin naast donder vooral de liefde centraal staat.
Een mooi intergalactisch bruggetje naar Jane, die in deze film eindelijk mag ervaren hoe het is om een superheld te zijn. De twee treffen elkaar in New Asgard, en tot Thors verbazing hanteert zijn voormalige wederhelft zijn voormalige hamer. Veel tijd om van dit weerzien te genieten is er niet, want de hereniging vindt plaats tijdens hun eerste kennismaking met de schurk van de film.
Gorr is een gebroken man die ondanks zijn devotie alles heeft verloren. Hij zweert wraak aan de goden en in die pure nijd manifesteert het vervloekte 'Necrosword' zich aan hem. Dit magische zwaard wordt gevreesd vanwege één belangrijke eigenschap: het kan goden doden. Gorr is vanaf nu de godenslachter. Maar wat deed hij in New Asgard? De zojuist herenigde ex-geliefden, versterkt met Valkyrie en Korg, gaan de strijd met hem aan.
Ze treden het avontuur tegemoet in een Vikingsschip, dat door krijsende reuzegeiten wordt voortgetrokken over een regenboogweg. Een fenomenale aftrap die perfect illustreert wat de rest van de film in petto heeft. De queeste, die ze onder andere langs het kleurrijke godenrijk en het contrasterende kleurloze schaduwrijk brengt, zit barstensvol humor en spat werkelijk van het scherm. De film is qua stijl en gevoel vergelijkbaar met zijn voorganger, maar net als het gespierdere voorkomen van Thor bigger and better!
De wijze waarop Hemsworth kleur geeft aan zijn personage verdient zeker lof. De genialiteit van het script tilt deze borderline romkom echter naar een hoger niveau. De humor is op zo'n verfijnde en doeltreffende manier in het script geïntegreerd dat hij een hoger doel dient dan alleen de grap. Waititi laat zien hoe je humor kunt gebruiken om het verhaal voort te stuwen.
Waititi is ook verantwoordelijk voor het komisch hoogtepunt van de film: het door hemzelf ingesproken personage Korg. Het contrast tussen de harde buitenkant en het zachtaardige Nieuw-Zeelandse accent van de regisseur heeft een hilarische uitwerking. Het quasi-Italiaanse accent van Russell Crowe als de corpulente, tutu-dragende god Zeus werkt eveneens op de lachspieren.
De tegenhanger van al die hilariteit is de godenslachter. Marvel zette met Thanos een nieuwe standaard voor hoe een goede antagonist eruit hoort te zien. Bale biedt deze uitdaging het hoofd en zet met Gorr een overtuigende schurk neer. Wat zowel Gorr als Thanos geloofwaardige en multidimensionale slechteriken maakt, is dat je hun beweegredenen begrijpt en met ze kunt sympathiseren. De nonchalante wijze waarop Gorr zijn massamoordwapen over de grond sleept maakt hem zelfs nóg iets enger dan zijn paarse voorganger.
Thor: Love and Thunder is een ode aan de liefde. Het 'multiversele' thema fungeert als rode draad in de film en komt onder andere tot uiting in de opnieuw ontluikende vlam tussen Thor en Jane. Het thema intrigeert vooral tussen de regels door, en dan met name qua keerzijdes. Zo is er jaloezie, die op hilarische wijze wordt weergegeven met een driehoeksverhouding tussen Thor en zijn twee wapens. Of de pijn die gepaard gaat met het verlies van een geliefde, de drijfveer achter het handelen van de godenslachter.
Het thema beperkt zich niet tot het plot maar schemert ook duidelijk door in de productie. Van het geweldige script tot de jarentachtighommages en van de adembenemende visuele effecten tot de bezieling waarmee de sterrencast de personages tot leven brengt; alles getuigt van de liefde waarmee de film overduidelijk is gemaakt.
Die glimlach op je gezicht tijdens de legendarische brugscène uit Ragnarok, waarbij Thor onder begeleiding van Led Zeppelins' Immigrant Song de strijd met Hela naar zijn hand zet; die domme grijns: dát is Thor: Love and Thunder. Het kleurrijke spektakel verdient niets dan lof, en zo blijft Waititi's ode aan de liefde niet onbeantwoord.
