Acht jaar na zijn teleurstellende Maps to the Stars keert Cronenberg terug met een film die veel meer lijkt op zijn hits uit de jaren tachtig. Naast de hoeveelheid ingewanden die expliciet in beeld worden gebracht, keert ook zijn pessimistische visie op de toekomst terug. De wereld van morgen is dystopisch; men geniet van het mutileren van lichamen uit naam van kunst en niemand lijkt hoop te hebben op een rooskleurige toekomst.
Cronenbergs toekomst in Crimes of the Future is donker, vies en bruin. Door onbekende oorzaak voelen de meeste mensen geen pijn meer, en het lichaam van degenen die wel pijn voelen wordt gebruikt voor 'artistieke projecten'. Die vorm van kunst bedrijven houdt voornamelijk het bewerken van een lichaam in, zoals het naaien van talloze oren op het lichaam of het verwijderen van snelgroeiende tumoren. Hoewel de close-ups van de ingewanden van hoofdpersoon Saul geen pretje zijn om naar te kijken worden deze 'operatiescènes' uiterst sensueel gepresenteerd.
De afwisseling tussen Léa Seydoux in een sexy outfit en het gemutileerde lichaam van Viggo Mortensen maakt van de meest kenmerkende Cronenberg-scènes een 'bijna' erotische ervaring. Het draagt allemaal bij aan de verbeelding van deze verre toekomst waar weinig van onze wereld in te herkennen is. Het (intentioneel) lelijke groenbruine kleurenpalet, het vies ogende decor, geavanceerde operatietechnologie en het gebrek aan digitale middelen impliceren veel over de geschiedenis van de wereld.
Die vele implicaties gaan helaas gepaard met veel losse eindjes. Timlin en Saul hebben een vreemde band die niet echt ergens toe leidt. Ook is er een subplot met twee techneuten die te veel afwijkt van de rode draad van het verhaal. Het abrupte einde is opvallend en verrassend optimistisch over de toekomst van de mensheid. Waar Cronenbergs films ons vaak waarschuwen voor de extreme gevolgen van technologische ontwikkeling, lijkt hij met Crimes of the Future een uitweg voor het lijden te suggereren.
Of het aan zijn leeftijd ligt of dat hij al een tijdje geen films heeft gemaakt, Crimes of the Future is wat trager dan Cronenbergs oudere werk. De film is een stuk minder speels en meer gericht op de diepere thema's, zoals wat kunst nu kunst maakt. Hoewel sommige thema's en ideeën nét iets te geforceerd in de dialoog naar voren komen, is het wel weer een aangename verrassing dat Cronenberg meer ingaat op de filosofische kant van sciencefiction, terwijl hij zijn heerlijk brute en ongecensureerde 'body horror' intact laat.
