The Saint of the Impossible is gebaseerd op het boekenweekgeschenk 'De Heilige Antonio' van Arnon Grunberg. Het verhaal volgt de Peruaanse broers Paul en Tito die in New York de Kroatische Kristin leren kennen tijdens Engelse les en een soort obsessie voor haar ontwikkelen. Ondertussen krijgt hun moeder een relatie met Ewald die haar overtuigt dat ze meer kan dan ze nu doet en haar overhaalt om burrito's te gaan maken. De broers vinden het maar niets dat zij helemaal verandert in zijn aanwezigheid.
Net zoals de novelle telt de film verschillende verhaallijnen die eigenlijk te complex zijn voor de korte tijdsduur die je met de personages doorbrengt. Daarnaast speelt deze verfilming ook nog eens met een niet-chronologische verhaallijn. Deze is bedoeld om spanning op te bouwen, maar niet sterk genoeg om de fragmentatie van het verhaal te compenseren.
Desondanks weet de film wel de aandacht vast te houden. De cast bestaat uit een mix van door de wol geverfde acteurs en nieuwkomers. Niet iedereen is even overtuigend, al komt dat deels door hun dialogen. Sommige ideeën zijn rechtstreeks uit het boek overgenomen. De droge, vaak absurdistische, maar ook maatschappijkritische gedachten die Grunberg personages in de mond legt, laten zich echter niet zo gemakkelijk naar het grote scherm vertalen en voelen geforceerd aan.
Met name de ervaren Peruaanse actrice Magaly Solier laat zich van haar beste kant zien. Zij leunt niet op de dialogen, maar juist op haar expressie. Haar gelaagde spel en de warmte die ze als moeder van Paul en Tito uitdraagt, zijn het hart van de film. Ook blondine Kristin trekt de aandacht naar zich toe. Soms vanwege haar indringende blik, maar meer door de manier waarop ze gekleed gaat. Bijvoorbeeld in een opvallende witte jurk of vanwege de felrode lippenstift in combinatie met haar opgelichte haar. Daardoor is het makkelijk te begrijpen dat de broers haar willen versieren.
Hadden de makers van The Saint of the Impossible maar doorgehad dat juist de kleine momenten, die de volwassenwording van Paul en Tito en de liefde van hun moeder illustreren, het verhaal dragen. Dan was ook een andere valkuil ontweken. Het dramatische einde, dat door de niet-chronologische structuur extra voorspelbaar is, wordt extra dik aangezet door er nog andere drama's bovenop te stapelen. Dat is jammer, want het leidt tot zoveel misère dat het richting ongeloofwaardig gaat.
Waar de dromen van Ewald te groot zijn en zijn burrito-ambitie een fiasco wordt, bezwijkt ook de film onder te grote ambities. In combinatie met het niet altijd even sterke acteerwerk en de houterige dialogen blijft vooral hangen dat dit een gemiste kans is om een echt integer verhaal neer te zetten.
