Zes seizoenen en één film waren blijkbaar niet genoeg om het wel en wee van de graaf van Grantham en zijn onderdanen te vertellen. Het Britse landgoed heeft in al die jaren al veel meegemaakt. Huwelijken, plotselinge sterfgevallen, maar ook het mysterie van de gestolen manchetknopen: hét recept voor een megasuccesvolle televisieserie.
Downton Abbey: A New Era opent vertrouwd. Het weemoedige pianodeuntje sleurt je weer terug in het ultiem pittoreske Britse wereldje waar alle moderne problematiek je gedachten verlaat en je je weer lekker kunt bezighouden met de perikelen van de familie Crawley en hun bedienden.
De tijden veranderen en wij moeten mee veranderen - het is een terugkerende uitspraak in de gangen van Downton Abbey, uitgesproken door zowel de dienaren als de hoge lieden. Maar hoe meer er verandert, hoe meer Downton hetzelfde blijft: van de truttigste problemen (Het dak is lek! De antieke vaas is kapot gevallen!) tot de meest melodramatische ontwikkelingen (is de Graaf stiekem een bastaard, geboren uit een buitenechtelijke affaire..?) en de eeuwige strijd tegen, hoe kan het ook anders: verandering.
Ditmaal verzet Downton zich tegen een groep 'liberale' nieuwelingen: filmmakers en acteurs. Er wordt namelijk een speelfilm opgenomen in het kasteel, onder luid gemor van graaf Grantham. Maar ja, dat dak repareert zichzelf niet en de filmopnames leveren het landgoed flink wat centjes op.
De vertolkers van deze nieuwe garde lijken zich uitermate goed te vermaken. Het moet ook wel een feestje zijn, een verkleedpartijtje voor Dominic West (The Wire) en Laura Haddock (Transformers: The Last Knight). West speelt een ultiem charmante filmster en krult nog net niet zijn snor tussen zijn vingers. Haddock mag zich uitleven als een glamoureuze, maar stiekem enorm boerse steractrice. Verder is de gehele cast aanwezig, zonder Matthew Goodes Henry Talbot, die in de laatste seizoenen van de televisieserie nog snel werd ingebracht om de gravinsdochter een (uiterst chemieloos) happy end te geven. Het is geen groot gemis.
Nee, liever kijken we naar Maggie Smith, die nog steeds acte de présence geeft als de Douairière, de moeder van de Graaf. Een verrassing, want aan het einde van de vorige film leek dit pittige omaatje te overlijden. Misschien was dat een vangnet, aangezien Smith ook alweer zevenentachtig jaar oud is. Maar ze is er nog, en gelukkig maar. Er zijn oneindig veel YouTube-compilaties gevuld met haar meest vinnige opmerkingen uit zes seizoenen kostuumdrama. Het sarcasme en de scherpte van de Douairière geven Downton altijd net dat scherpe randje dat deze wereld vol beleefdheden en etiquette nodig heeft. Downton Abbey: A New Era voegt daar weer aan toe, maar meer Maggie Smith was welkom geweest.
Sommige verhaallijnen voelen namelijk een beetje muf aan. De vorige film had de meeste personages al hun verdiende einde gegeven. De strik zat er eigenlijk al om. Dat leidt soms tot creatieve armoede. De minste verhaallijn is van het niveau dagelijkse soap; een doorzichtige poging om het publiek te shockeren met een heftig gezondheidsdrama, dat even snel wordt opgeworpen in de ene scène als dat het opgelost wordt een paar scènes later. Er is echter genoeg pracht en praal om je aan te vergapen en de overige verhaallijnen blijven vermakelijk, ook al staat er nooit veel op het spel.
Als al deze pompeuze tierelantijn niks voor je is, zal Downton Abbey: A New Era je niet bevallen. In dat geval heb je waarschijnlijk de serie en eerdere film ook niet gezien. Dan zal deze laatste gang in het luxe diner al helemaal niet lekker smaken. Deze tweede Downton-film is gemaakt voor de fans en niet voor een nieuw publiek. Grandioze muziek zwelt aan terwijl Downton achter de heuvel verschijnt - voor fans van de serie is het pure sterrenstof, die zijn weer voor even thuis in simpele tijden. Downton Abbey: A New Era biedt meer van hetzelfde en ook niks meer dan dat, maar wie daar geen genoeg van krijgt zal zielsgelukkig de zaal verlaten.
