Na een handvol even gelauwerde als ernstige films, is de Franse sterregisseur Jacques Audiard terug met het opvallend lichtvoetige en eigentijdse Les Olympiades, waarin drie bronstige Parijzenaren elkaar aantrekken en afstoten. Het is bijna alsof je naar een van Eric Rohmers 'contes moraux' zit te kijken, maar dan in het heden gesitueerd.
In de schitterende openingsscène scheert de camera rustig over een moderne Parijse buitenwijk. De torenhoge woonflats liggen er bijna sereen bij, bijna overal is het nog donker. Langzaam zoomt de camera in op een raam waarachter nog wel licht brandt. Op de bank ligt een poedelnaakt meisje sensueel karaoke te zingen. Een jongen, net zo naakt, kijkt geamuseerd toe.
Terug naar een paar uur daarvoor. Emilie, zoals we het meisje leren kennen, lijkt onaangenaam verrast als de boomlange Camille voor haar deur staat. Ze zocht een vrouwelijke huisgenoot. Wist zij veel dat Camille ook een man kon zijn. Na een moeizame start mondt de hospiteeravond al snel uit in stomende seks. 'Eerst neuken, dan verder kijken' is niet voor niets Emilies motto. Camille krijgt de kamer, maar al na een paar weken blijkt de constructie 'huisgenoten with benefits' lastig uitvoerbaar.
Net als je denkt naar een typisch 'boy meets girl'-verhaal te zitten kijken, leren we een derde personage kennen. De drieëndertigjarige Nora is net in Parijs komen wonen en weer begonnen aan een lang geleden opgegeven studie rechten. Ze geniet van haar nieuwe leven en heeft zich net op tijd ontworsteld aan een ingedut leven met een nare vent. Maar als Nora zich voor een studiefeestje uitdagend uitdost met blonde pruik en wordt aangezien voor een pornoster, keert het lot zich weer tegen haar. Binnen no-time is ze het slachtoffer van een online hetze - weg zelfvertrouwen.
Voor iemand die tegen de zeventig loopt, loopt Audiard verrassend goed in de pas met de huidige tijd. Les Olympiades is een frisse film die een treffend beeld schetst van worstelende millennials in het digitale tijdperk. Nergens vervalt de film in vermoeiende navelstaarderij of uitgekauwde hipsterclichés, de valkuilen van mindere goden die zich aan soortgelijke vertellingen wagen.
Les Olympiades is gebaseerd op een handvol korte verhalen van de Amerikaanse cartoonist Adrian Tomine, waardoor het gevoel je kan bekruipen dat de twee hoofdlijnen van het verhaal ook prima op zichzelf hadden kunnen staan, maar scenarist Céline Sciamma laat ze knap samenvloeien. En dan is er nog de opvallende zwart-witfotografie. Een beetje gratuit misschien, maar die grotestadscomposities zien er in monochroom toch altijd erg fraai uit.
Tegen de tijd dat de film afloopt (nogal zoet, maar erg is dat niet), ben je eigenlijk wel nieuwsgierig hoe het Nora, Emilie en Camille verder zal vergaan. De personages zijn zo mooi uitgediept, dat er in Les Olympiades best een goede televisieserie had gezeten.
