Hatching opent met een scène waarin de moeder van het gezin vastlegt hoe perfect haar leven is. Met haar man en twee kinderen en een huis vol met bloemetjesbehang heeft ze weinig meer te wensen. Uiteraard blijkt dat schone schijn en haar dochter Tinja betaalt de prijs voor haar moeders overambitieuze gedrag. Tinja moet namelijk koste wat kost de turncompetitie halen zodat moeder deze kan livestreamen. Deze gruwelen van het opgroeien zijn vervolgens de inspiratie voor een niet al te originele horrorfilm.
Vanaf dat moment verschijnen scheurtjes in de perfecte wereld. Als na de vlog een kraai binnenvliegt en van alles in huis kapotmaakt, vangt Tinja het diertje. Als ze het aan haar moeder geeft draait die het beest zonder blikken of blozen de nek om. Dat blijkt geen goede keuze want deze kraai komt weer tot leven en lokt Tinja naar een ei. Tinja verzorgt het ei en daaruit komt een verschrikking gekropen, een vogelachtig creatuur dat langzaam maar zeker steeds meer op Tinja begint te lijken.
De horror staat haaks op het grootste gedeelte van de esthetiek van de film. Het huis is lieflijk, de dagen zijn licht en zonnig en de kleding van de personages past precies bij het perfecte plaatje dat de moeder schetst. De meeste horrormomenten vinden wel in het donker plaats, in een mistig bos of in Tinja's slaapkamer. Omdat alles wel behoorlijk voorspelbaar is, is het nooit echt schrikken, maar het design van het monster ziet er goed uit en roept een ongemakkelijk gevoel op.
Ook het acteerwerk van de jonge actrice Siiri Solalinna is keurig verzorgd. Ze toont heel wat verschillende gezichten, ze speelt zelfs een dubbelrol, en zorgt ervoor dat de kijker betrokken blijft bij haar personage. De moeder overtuigt iets minder, maar tegelijkertijd past het gemaakte wel bij haar personage. Andere personages worden bijna niet uitgewerkt en de korte looptijd van de film doet sowieso af aan het verhaal.
Sommige zijpaadjes leiden nergens heen en het einde van de film is dusdanig abrupt dat het te veel vragen onbeantwoord laat. Al geeft het ook de mogelijkheid tot een eventueel vervolg. Als dat er zou komen, is het hopen dat de film zichzelf en de folklore opnieuw uit zou vinden. Dat opgroeien horror is, is al veel vaker gebleken uit films en overtuigender gebracht (denk aan Thelma of Raw). Hatching laat de kijker zitten met een wat halfhartige kritiek op overambitieuze ouders en matig uitgewerkte horror.
