Er is veel leegte in de documentaire I Am So Sorry over kernrampen en de manier waarop de mensheid haar wereld verkeerd behandelt. Soms is er schoonheid te ontdekken in de desolate landschappen, maar vaak is het alleen maar kil. De mensen die in beeld komen zijn degenen die achterbleven na een kernramp of die proberen het land weer leefbaarder te maken.
I Am So Sorry is duidelijk een aanklacht tegen kerncentrales. De destructie die rampen zoals in Tsjernobyl en Fukushima, aan kunnen richten hangt als een schaduw over de film. Het tikken van een Geigerteller komt meermaals terug en geeft een heel unheimisch gevoel in samenspel met de beelden van plekken waar mensen eigenlijk niet meer kunnen leven.
Regisseur Liang Zhao legt in voice-overs connecties met andere gebeurtenissen en trends. Zo benoemt hij de negatieve invloed van kapitalisme en commercialisme: "Hoe meer we hebben hoe meer we willen." Hij stelt ook de vraag: "Is dit het verleden of de toekomst". Dergelijke uitspraken geven de documentaire iets poëtisch. Omdat de beelden de context vormen zijn er vaak meerdere manieren om de uitspraken te interpreteren, hoewel de kijker van de meeste versies niet opgewekt zal worden.
Toch leiden de diepzinnigere monologen ook tot het idee dat dit narratief, deze kritiek, geforceerd wordt overgebracht. Omdat ze zo schaars zijn, is het contrast met de stille, indringende beelden extra groot. Ze verbreken de magische uitwerking die de beelden hebben. De mensen, vooral ouderen met getekende gezichten, en de continu terugkerende waarschuwingen over straling zeggen meer dan de woorden.
Door zijn trage stijl, roept de film ook associaties op met andere filmmakers. Een voorbeeld is grootmeester van de slow cinema Ming-liang Tsai. In zijn documentaire Your Face verheft Tsai het menselijk gezicht tot iets nieuws en filmt mensen minutenlang terwijl ze soms zwijgen en soms praten. Zhao Liangs onderzoek van deze mensen en hun omgeving is net iets gewoner. I Am So Sorry heeft daarmee ook een minder magnetiserende kracht.
Het woord onheilspellend is waarschijnlijk het beste van toepassing op deze documentaire. Hij heeft het in zich om onder je huid te kruipen op het moment dat je daar open voor staat. Daardoor maakt de film bij vlagen indruk, maar hij is niet bijzonder genoeg om de lengte te rechtvaardigen. Afgezien van het feit dat kernenergie en kapitalisme slecht zijn, wordt er weinig overgebracht en blijft het bij een prima, maar oppervlakkige filmervaring.
